Ocena stanu prawnego funkcjonowania polskich parków narodowych

Książka zawiera analizę prawną dokonującą oceny funkcjonowania przepisów ustawy o ochronie z przyrody z 2004 r., regulujących działalność polskich parków narodowych. Wspomniana ustawa wyróżnia następujące formy ochrony przyrody: parki narodowe; rezerwaty przyrody; parki krajobrazowe; obszary chronionego krajobrazu; obszary Natura 2000; pomniki przyrody; stanowiska dokumentacyjne; użytki ekologiczne; zespoły przyrodniczo-krajobrazowe; ochronę gatunkową roślin, zwierząt i grzybów. Każda z wymienionych form spełnia inną rolę w polskim systemie prawnym ochrony przyrody i służy innym celom, dlatego charakteryzuje się odmiennym reżimem ochronnym i prawnym oraz różnym zakresem ograniczeń określonych w przepisach prawa w ich stosowaniu i użytkowaniu. Formy ochrony przyrody tworzą duży i zróżnicowany zespół środków prawnych pozwalających realizować ochronę przyrody. Powstały one w efekcie rozwoju naukowych podstaw ochrony przyrody i jej wieloletniej praktyki oraz z potrzeby ich określenia w przepisach prawa. Ochrona przyrody w formie parku narodowego jest ochroną zachowawczą ustanawiającą ograniczenia prawne w związku z ochroną przyrody na obszarze parku. Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników przyrody nieożywionej oraz walorów krajobrazowych, przywrócenia właściwego stanu zasobów i składników przyrody, a także odtworzenia zniekształconych siedlisk: przyrodniczych, roślin, zwierząt lub grzybów. Autorzy podjęli próbę oceny obowiązującego ustawodawstwa i odpowiedzi na pytania, czy obowiązujące przepisy ustawy o ochronie przyrody są wystarczające i kompleksowo regulują działalność parków narodowych oraz czy wymagają zmian?