Journal of Business Law 11/2018

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego nr 11/2018 
Rok LXXI nr 11 (listopad) ISSN 0137-5490

 

Numer do pobrania

 

Spis treści/Content list

 

Artykuły

 

Dominik J. Gajewski, Szkoła Główna Handlowa w Warszawie/SGH Warsaw School of Economics

dgajews@sgh.waw.pl

Aleksander Werner, Szkoła Główna Handlowa w Warszawie/SGH Warsaw School of Economics

awerne@sgh.waw.pl
 

Dyrektywa ATAD w nowelizacji ustawy CIT z dnia 27 października 2017 r.

Problematyka związania z przeciwdziałaniem unikaniu opodatkowania stała się jednym z ważniejszych problemów, które są przedmiotem analiz nie tylko poszczególnych państw członkowskich UE, ale również Komisji Europejskiej. Jednym z sztandarowych rozwiązań prawnych jest dyrektywa ATAD (Anti-Tax Avoidance Directive), która to nawiązuje do działań OECD w ramach projektu BEPS (Base Erosion Profit Shifting). Artykuł przedstawia nie tylko kierunki zmian ustawy CIT w kontekście wdrożenia tych regulacji unijnych, ale również aspekty przeciwdziałania unikaniu opodatkowania eksponowane przez orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Ponadto artykuł prezentuje główne motywy związane z przyjęciem dyrektywy ATAD, które - z jednej strony pokrywają się z tymi, które towarzyszą poszczególnym akcjom BEPS (przeciwdziałanie erozji bazy opodatkowania) z drugiej zaś strony, uzasadniają przyjęcie przedmiotowej regulacji z punktu widzenia acquis communautaire.

 

Słowa kluczowe: dyrektywa ATAD, unikanie opodatkowania, CIT.

 

The ATAD Directive in the amendment of the Act on CIT of 27 October 2017

 

The issue related to countering tax avoidance has become one of the most significant problems that is being analysed not only by individual EU Member States but also the European Commission. One of the most common solutions is the ATAD Directive (Anti-Tax Avoidance Directive) that refers to the activity of OECD as part of the BEPS project (i.e., Base Erosion Profit Shifting). The paper presents not only the directions of changes in the Act on CIT in the context of implementation of these EU regulations but also the aspects of countering tax avoidance that are emphasised by the judicial decisions of the Court of Justice of the European Union. What is more, the paper shows the main reasons for adopting the ATAD Directive, which, on the one hand, correspond to the reasons behind each BEPS action (countering tax base erosion) and, on the other hand, justify the adoption of these regulations from the perspective of acquis communautaire.

 

Key words: directive ATAD, tax avoidance, CIT.

 

Bibliografia/ References
Bowler, T. (2009). Countering Tax Avoidance in the UK; Which Way Forward? The Institute for Fiscal Studies, TLRC Discussion Paper No. 7 February.
Brzezin´ ski, B., Głuchowski, J., Kosikowski, C. (1998). Harmonizacja prawa podatkowego Unii Europejskiej i Polski (Harmonization of European Union and Polish Tax Law). Warszawa.
Cerioni, L. (2007). EU Corporate Law and EU Company Tax Law. Edward Elgar Publishing.
Dover, R., Ferrett, B., Gravino, D., Jones, E., Merler, S. (2015). Bringing transparency, coordination and convergence to corporate tax policies in the European Union. Part I: Assessment of the magnitude of aggressive corporate tax planning, European Parliamentary Research Service, European Added Value Unit, September.
Zalasiński, A. (2006). Zakaz dyskryminacji w sferze podatkow bezpos´rednich w prawie podatkowym Wspólnoty Europejskiej (Prohibition of Discrimination as Regards Direct Taxes in Tax Law of the European Community). Warszawa.

 

Iwona Wrześniewska-Wal, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego w Warszawie/Centre of Postgraduate Medical Education

iwona.wrzesniewska-wal@cmkp.edu.pl

 

Mediacja czy sąd w szkodach medycznych?  Wyzwania dla jednostek sektora publicznego

 

Prowadzenie działalności leczniczej z uwagi na przedmiot, jakim jest udzielanie świadczeń zdrowotnych staje się obecnie szczególnie ryzykowne. Wzrasta liczba zagrożeń i coraz to poważniejszych szkód, które mogą pojawić się w związku z leczeniem. Spory te niejednokrotnie kończą się na drodze sądowej, co w przypadku podmiotu leczniczego również z sektora finansów publicznych wiąże się z długotrwałym procesem oraz z wysokimi kosztami. Nie bez znaczenia jest fakt, że podmiot leczniczy uwikłany w spór sądowy jest postrzegany przez pacjentów, jako podmiot mało wiarygodny. Należy, zatem rozważać inne alternatywne metody rozwiązywania sporów między pacjentem a podmiotem leczniczym. W artykule zostały przedstawione wady i zalety rozpoznawania spraw dotyczących błędu medycznego przez sąd cywilny, komisję do spraw zdarzeń medycznych oraz w drodze mediacji.

 

Słowa kluczowe: mediacja, sąd, błąd medyczny, podmiot leczniczy, komisja do spraw zdarzeń medycznych.

 

Mediation or court in medical injuries? Challenges for public sector entities

 

Conducting medical activity due to the subject matter of providing health services is currently particularly risky. The number of threats and more serious damage that may arise in connection with the treatment increases. Disputes often end up in court, which in the case of a medical entity also from the public finance sector is associated with a long-term process and with high costs. Not without significance is the fact that a medical entity entangled in litigation is perceived by patients as an unreliable subject. Therefore, other alternative methods of resolving disputes between the patient and the treatment entity should be considered. The article presents the advantages and disadvantages of recognizing cases concerning medical error by a civil court, a commission for medical incidents and mediation.

 

Key words: mediation, court, medical error, healing entity, commission for medical events.

 

Bibliografia/ References
Antolak – Szymańska, K. (2017).  Zasada dobrowolności a dopuszczalność mediacji obligatoryjnych – analiza de lege lata i de lege ferenda.W: K. Antolak – Szymańska (red.), Mediacje obligatoryjne (16-17). Warszawa:  Difin.
Bieńkowska, E. (2011).  Mediacja w sprawach karnych. Warszawa: Wyd. Ministerstwa Sprawiedliwości.
Błaszczak,  Ł. (2012). Mediacja a inne alternatywne formy rozwiązywania sporów (wybrane zagadnienia). ADR. Arbitraż i Mediacja, 2(18), 13. 
Chmielewska-Ciż, A. (2017). Zakażenia szpitalne – ogólne zagadnienia praktyczne. e.Palestra 2017, poz. 3/O (data publikacji: 3.07.2017). 
http://www.e.palestra.pl/artykuly/zakazenia-szpitalne---ogolne-zagadnienia-praktyczne,280.html
Chojnacki, T. (2016). Zmiany w procedurze cywilnej zmierzające do jej uproszczenia. Nowa definicja dokumentu w Kodeksie postępowania cywilnego. Informatyzacja postępowania cywilnego oraz popularyzacja mediacji zmiany wprowadzone ustawą z 10 lipca 2015 i 10 września 2015. Szkolenie Warszawa 7 września.
Ereciński, T. (red.). (2012). Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Warszawa: LexisNexis, 159.
Klich,  A. (2016). Dowód z opinii biegłego w postepowaniu cywilnym. Biegły lekarz. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck, 142.
Łukasik,  A. (2016). Przybywa procesów o odszkodowanie za błędy lekarzy. Rzeczpospolita z 24 marca 2016. 
http://www.rp.pl/Zdrowie/303249974-Przybywa-procesow-o-odszkodowanie-za-bledy-lekarzy.html
Mieszkowicz, H. (2016).  Czy warto mediować w sprawach karnych? Mediacja jako nowoczesny sposób rozwiązywania konfliktów. Warszawa 29 stycznia 2016 r.
Nesterowicz, M., Wałachowska, M. (2011). Odpowiedzialność za szkody wyrządzone przy leczeniu w związku z nowym pozasądowym systemem kompensacji szkód medycznych. W: E. Kowalewski (red.), Kompensacja szkód medycznych wynikłych ze zdarzeń medycznych. Problematyka cywilnoprawna i ubezpieczeniowa. Toruń, 11−31.
Olszewski,  J.(red.). (2008). Sądy polubowne i mediacja. Warszawa: C.H. Beck. 
Rajca, M., Nowosielska, E. (2011). Postępowanie mediacyjne w ramach odpowiedzialności zawodowej lekarzy. Medyczna Wokanda, (3), 151-152
Rojek-Socha P. (2018), Polacy coraz częściej żądają zadośćuczynienia za błędy medyczne. Rzeczpospolita 21 stycznia 2018.
http://www.rp.pl/Zdrowie/301219989-Polacy-coraz-czesciej-zadaja-zadoscuczynienia-za-bledy-medyczne.html
Sadowska, J. (2014). Status prawny wojewódzkich komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych. Przegląd Prawniczy Ekonomiczny i Społeczny, (2), 84−93.
Sośniak, M. (1989). Cywilna Odpowiedzialność lekarza (231-236). Warszawa: Wydawnictwa Prawnicze. 
Turek, J. (2007). Biegły sądowy i jego czynności. Monitor Prawniczy, (24), 1358-1364. 
Wnęk, A., Policha, K. (2011). Błąd medyczny – nowy reżim odpowiedzialności odszkodowawczej; nowe zasady ustalania odszkodowania i zadośćuczynienia w przypadku zdarzeń medycznych.  Rozprawy Ubezpieczeniowe, (11).
Widłak, T. (2013). Wybrane problemy orzecznictwa o zdarzeniach medycznych – na przykładzie prac Wojewódzkiej Komisji ds. Orzekania o Zdarzeniach Medycznych w Gdańsku w 2012 r. Wiadomości Ubezpieczeniowe,  (2), 102.
Ziemniak, M.P. (2011). Postępowanie przed wojewódzkimi komisjami do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych. Wybrane aspekty (165-217). W: E. Kowalewski (red.), Kompensacja szkód medycznych wynikłych ze zdarzeń medycznych. Problematyka cywilnoprawna i ubezpieczeniowa. Toruń.

 

Akty prawne

 

Ustawa z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646).
Ustawa z dnia 27 października 2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej (Dz. U. poz. 2217).
Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1638, z późn. zm.).
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017, poz. 2077 z późn. zm.).
Ustawa z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 219 poz. 1708 z późn. zm.).
Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2016 poz. 186 ze zm.).
Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2003, Nr 49, poz. 408 z późn. zm.).
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555 z późn. zm.).
Ustawa z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 9 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów, zakresów i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. z 2015, poz. 2069 z późn. zm.).

 

Orzecznictwo

 

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lutego 2009 r., sygn.. akt VI SA Wa 730/08. Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, www.orzeczenia.nsa.gov.pl
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2004 r., sygn. akt IV CK 82/2003 LexPolonica nr 365813.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 stycznia 1996 r. sygn. akt. SA/Wr 830/95, LEX nr 26592.

 

Adam Hetmańczuk, Wyższa Szkoła Bankowa we Wrocławiu/WSB University in Wrocław

rektorat@wsb.wroclaw.pl

 

Niestandardowe środki polityki pieniężnej EBC zaimplementowane w strefie euro po wybuchu globalnego kryzysu finansowego na przykładzie transakcji LTRO
 

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie wybranych środków EBC w ramach niestandardowych działań, jakie zostały podjęte po wybuchu globalnego kryzysu finansowego 2008). W szczególności autor analizuje długoterminowe operacje refinansujące (LTRO,  Dysfunkcja rynku międzybankowego w strefie euro spowodowana gwałtownym spadkiem zaufania pomiędzy partnerami transakcji w zakresie regularnej i terminowej spłaty kredytów doprowadziła do zakłóceń w refinansowaniu się banków przez rynek. Aby zapobiec rozwojowi kryzysu Europejski Bank Centralny musiał uzupełnić w systemie finansowym ostry niedobór („wyschnięcie”) płynności. Główne obawy były związane z niebezpieczeństwem przejścia kryzysu płynności w kryzys niewypłacalności instytucji kredytowych. Pieniądze z EBC dopływały do sektora bankowego dużym strumieniem w formie nieograniczonych pożyczek. Europejski Bank Centralny wybrał metodę opartą na przekształconych odwracalnych operacjach otwartego rynku. Typowe trzy miesięczne dłuższe operacje refinansujące (3M-LTRO) z częstotliwością miesięczną stały się niestandardowym instrumentem, z 3-4-letnim okresem zapadalności i bardzo niskimi stopami procentowymi, w tym zerowymi i ujemnymi. Rozszerzono też zakres aktywów finansowych akceptowanych jako zastaw transakcji w ramach Eurosystemu. Doszło do dwóch fal interwencji monetarnych za pośrednictwem warunkowych operacji odkupu (repos). Z jednej strony EBC przeprowadził dwie trzyletnie operacje LTRO na dużą skalę, pierwsze 3Y-LTRO w grudniu 2011 roku, a kolejne 3Y-LTRO2 w lutym 2012. Z drugiej strony, władze monetarne strefy euro wdrożyły serię12 czteroletnich ukierunkowanych (TLTRO-I/8) i 2016 (TLTRO-II/4), kontynuując filozofię dostarczania sektorowi bankowemu płynnych środków za pośrednictwem transakcji odwracalnych.

 

Słowa kluczowe: Europejski Bank Centralny, Eurosystem, warunkowe i bezwarunkowe operacje otwartego rynku, dłuższe operacje refinansujące, globalny kryzys finansowy, rynek międzybankowy, niestandardowa polityka pieniężna.

 

ECB’s non-standard monetary policy measures implemented in the euro area after the outbreak of the financial crisis. Case study: the LTRO transactions

 

The aim of this article is to present selected ECB’s non-standard measures taken after the outbreak of the global financial crisis (2008). In particular the author analyses the longer-term refinancing operations (LTROs). The dysfunctionality of the euro area interbank market caused by the dramatic decline in confidence between the transaction partners regarding  regular and timely repayment of loans has led to a disturbance in the refinancing of banks through the market. An acute shortage ("drying up") of liquidity had to be replenished by the European Central Bank to prevent the crisis. The main fears revolved around the liquidity crisis turning into an insolvency crisis. The ECB’s money was pumped into the financial system with a large stream as an unlimited liquidity. The European Central Bank has chosen a method based on the converted reversible open market operations. The typical three month longer refinancing operations (3M-LTROs) with a monthly frequency have become a non-standard instrument, with a 3-4 year maturity and with ultra-low interest rates, including zero and negative ones. The range of financial assets accepted as the pledge of transactions within the Eurosystem has been extended. There were two waves of monetary interventions through repurchase operations (repos). On the one hand, the ECB carried out two big-scale three-year LTRO operations, the first 3Y-LTRO in December 2011 and the second 3Y-LTRO2 in February 2012. On the other hand, the euro area monetary authority implemented series of 12 four-year targeted longer-term refinancing operations in 2014 (TLTRO-I/8) and in 2016 (TLTRO-II/4), continuing its philosophy of supplying the bank sector with liquidity through reverse transactions.

 

Key words: European Central Bank, Eurosystem, open market operations, reversible transactions,outright transactions, longer-term refinancing operations, global financial crisis, interbank market, non-standard monetary policy.

 

Bibliografia/ References
Krugman, P. (2012).  Zakończcie ten kryzys (40). Warszawa: Wydawnictwo HELION. 
Noga, M. (2017).  Makroekonomia ze szczególnym uwzględnieniem polityki pieniężnej (wyd. 2).  Warszawa: CeDeWu.
Rymarczyk, J. (2013).  Antykryzysowe działania Europejskiego Banku Centralnego. Prace naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, (315),  203-204.
Rzońca,  A. (2014).  Kryzys Banków centralnych. Skutki stopy procentowej bliskiej zera (43). Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. 
Stiglitz, J. (2010).  FREEFALL. Jazda bez trzymanki  (160 i nast.).  Warszawa: PTE.

 

Konsultacje

 

Joanna Susło, Uniwersytet Wrocławski/University of Wrocław

joanna.suslo@uwr.edu.pl

 

Obowiązki informacyjne kredytodawcy i pośrednika kredytowego w zakresie reklamy kredytu konsumenckiego

 

Przedmiotem artykułu jest przedstawienie obowiązków informacyjnych kredytodawcy i pośrednika kredytowego, jakie nakłada na nich ustawa o kredycie konsumenckim (dalej: u.o.k.k.) w zakresie reklamy kredytu. Zasady informacyjne mają zagwarantować tzw. przeciętnemu konsumentowi podjęcie świadomej decyzji o zaciągnięciu kredytu przy pełnej znajomości faktów (m.in. o stopie oprocentowania kredytu wraz z wyodrębnieniem opłat uwzględnianych w całkowitym koszcie kredytu, całkowitej kwocie kredytu, rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania). Obowiązki nałożone na kredytodawców zmierzają zatem do nadania reklamie postaci bardziej przyjaznej dla konsumenta tj. nasycenia jej w sposób czytelny i widoczny przydatnymi informacjami, które konsumenci powinni otrzymywać, by móc porównywać aktualnie oferty kredytowe dostępne na rynku finansowym i wybrać tę najlepszą w danej sytuacji i określonym czasie. Analizie opracowania poddane zostanie znaczenie jednoznacznego, zrozumiałego i widocznego kosztu kredytu konsumenckiego, a w tym elementów oferty reklamowej. Jest to o tyle istotne, że ustawodawca różnicuje informacje udzielane konsumentowi na te standardowe i nadprogramowe. W myśl art. 7 ust. 2 u.o.k.k., podanie tych drugich aktualizuje się w stosownych przypadkach, co jest zwrotem niedookreślonym, budzącym liczne wątpliwości interpretacyjne. Znamienne już również to, że u.o.k.k. nie definiuje pojęcia reklama, stąd, nie bez przyczyny ustawodawca wymaga podania konsumentowi informacji o kredycie na podstawie reprezentatywnego przykładu. Na zakończenie, omówiona zostanie odpowiedzialność cywilnoprawna i karna kredytodawcy i pośrednika kredytowego.

 

Słowa kluczowe: ustawa o kredycie konsumenckim, reklama kredytu, obowiązki informacyjne, zasady informacyjne, obowiązki kredytodawcy, obowiązki pośrednika kredytowego, odpowiedzialność kredytodawcy (pośrednika kredytowego).

 

Information obligations imposed on  the lender-bank and the loan intermediary in the scope of consumer loan advertising

 

The subject matter of the paper is presentation of information obligations imposed on both: the lender-bank and the loan intermediary by the Consumer Loan Act (hereafter referred to as: u.o.k.k.) in the field of loan advertising aimed at the consumer. Information rules are supposed to guarantee the so-called average consumer making an informed decision on borrowing, including full knowledge of the facts (i.e. the interest rate on the consumer loan plus the fees charged to the total cost of the loan, the total loan amount, the actual annual percentage rate of charges). The lenders’ obligations are therefore restricted by the law in order to make the advertising more consumer-friendly, i.e. saturate it in a legible and conspicuous way, with the relevant information that consumers should receive to compare current loan offers available on the financial market and choose the best one in a given situation and time. It is important that the legislator differentiates information provided to the consumer for standard and extra ones. According to the art. 7 sec. 2 u.o.k.k., providing the consumer with extra information updates where appropriate, which is an imprecise phrase, causing a lot of interpretational doubts. It is also significant that u.o.k.k. does not introduce the legal meaning of advertising. Thus, not without a reason, the law requires to provide the consumer with loan information on the basis of a representative example. Finally, the civil and criminal liability of the lender and the loan intermediary will be discussed.

 

Key words: consumer loan law, loan advertising, information obligations, information rules, lender obligations, loan intermediary obligations, liability of the lender (loan intermediary).

 

Bibliografia/ References
Piątek, S.  (red.). (2014).  Ustawa o radiofonii i telewizji. Komentarz. Warszawa.
Czech, T. (2012).  Kredyt konsumencki. Komentarz. Warszawa.
Ofiarski, Z. (2014). Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz. Warszawa.
Kaszubski, R., Tupaj-Kolewa, A. (2010).  Prawo bankowe. Warszawa.
Chruściak, M. (2012).  Ustawa o kredycie konsumenckim. Rekomendacje interpretacyjne podstawowych regulacji. Komentarz. Warszawa.
Kucharski, B. (2000).  Broker ubezpieczeniowy jako pośrednik handlowy. Przegląd Prawa Handlowego, (3). 
Daniluk, P. (2016).  Kodeks wykroczeń. Komentarz. Warszawa.

 

Akty prawne

 

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w
sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG, Dz. Urz. UE. L, nr 133, str. 66 ze zm.
Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, Dz. U. z 2011 r., Nr 126, poz. 715 ze zm.  
Ustawa z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami, Dz. U. z 2017 r, poz. 819.
Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, Dz. U. z 1993 r., nr 7, poz. 34 ze zm.
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, Dz. U. z 1964 r., nr 16, poz. 93 ze zm.
Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, Dz. U. z 1993 r., nr 47, poz. 211 ze zm. 
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, Dz. U. z 2001 r., nr 62, poz. 627 ze zm.
Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, Dz. U. z 2007 r., nr 50, poz. 331 ze zm.
Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń, Dz. U. z 1971 r., nr 12, poz. 114 ze zm.
Decyzja Prezesa UOKiK z dnia 9 marca 2016 r., Nr DDK 3/2016, sygn. akt DDK-61-15/14/AS.

 

Z praktyki przedsiębiorstwa

 

Tomasz Szczurowski, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego/Cardinal Wyszyński University in Warsaw

t_szczurowski@uksw.edu.pl

 

Zarząd sukcesyjny przedsiębiorstwem w spadku

 

Przedmiotem niniejszego artykułu jest problematyka prowadzenia przedsiębiorstwa po śmierci dotychczasowego przedsiębiorcy. Kwestia ta ma istotne znaczenie, gdy do spadku może być powołanych kilka osób, niemniej nie ma pomiędzy nimi zgody, kto powinien odziedziczyć przedsiębiorstwo. Zasady prowadzenia przedsiębiorstwa w okresie przejściowym, związanym z oczekiwaniem na dział spadku, zostały uregulowane w ustawie z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzenie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. 2018, poz. 1629), która w przeważającej mierze wejdzie w życie już w dniu 25 listopada 2018 r. W ustawie tej przewidziano możliwość ustanowienia zarządu sukcesyjnego dla przedsiębiorstwa w spadku, który z założenia ma charakter tymczasowym i może trwać do działu spadku, niemniej co do zasady nie dłużej niż przez 2 lata.

 

Słowa kluczowe: przedsiębiorstwo, zarząd sukcesyjny.

 

Succession management of enterprise in heritage

 

The article describes new regulation about enterprise management after the entrepreneur's death, which is including in Act of 5.7.2018. It will be introduced into force at 25th November 2018.The aim of the act is functioning of the enterprise despite the entrepreneur's death. It’s real problem where there is lots of heirs and for long time they cannot decide who shall inherit the enterprise.   The author presents main rules of the Act. In view of this Act, the enterprise will be managed by succession manager, who is appointed by the entrepreneur or owners of the enterprise. He will run an enterprise on the owners’ account, but the most important decisions must be accepted by the owners. The succession manager shall provide the enterprise until the partition of the estate, but not longer than two years.

 

Key words: enterprise, succession management.