Celem niniejszego artykułu jest analiza postanowień Ogólnego rozporządzenia o ochronie danych (RODO) dotyczących dopuszczalności zautomatyzowanego podejmowania decyzji, zawartych w art. 22 ust. 1 RODO. Chociaż może się wydawać, że przepis ten jest jasny i jednoznaczny, dokładna analiza pokazuje, że przysparza on wiele trudności interpretacyjnych. W szczególności nie jest jasne, czy prawo do niepodlegania decyzji opartej wyłącznie na zautomatyzowanym przetwarzaniu powinno być interpretowane jako ogólny zakaz, czy też jako uprawnienie przysługujące osobie, której dane dotyczą, a także kiedy można uznać, że dana decyzja jest oparta wyłącznie na zautomatyzowanym przetwarzaniu danych. Przeprowadzona analiza pokazuje, że art. 22 ust. 1 RODO został sformułowany w sposób nieprecyzyjny, a w konsekwencji rodzi wątpliwości co do jego adekwatności do realizacji celów RODO oraz ochrony faktycznie zapewnianej osobom, których dane dotyczą.