Niniejszy artykuł — przygotowany na kanwie rozważań Sądu Najwyższego — porusza sporne zagadnienie zakresu związania interpretatora wyrażoną w materiałach procesu legislacyjnego wolą faktycznego prawodawcy. Opierając się na prawno-faktycznym tle skierowanego do SN pytania prawnego, związanego z potrzebą wykładni jednej z epizodycznych ustaw z zakresu prawa rolnego, autor zmierza do twórczego rozwinięcia myśli i motywów przedstawionych w glosowanej uchwale. Celem artykułu pozostaje bowiem ustalenie, jaką rolę mogą pełnić materiały legislacyjne w procesie wykładni prawa. Dlatego rozbudowując początkowo argumentację SN związaną bezpośrednio z egzegezą spornych regulacji, autor uwypukla funkcjonalną i systemową racjonalność zajętego przez SN stanowiska interpretacyjnego. Kolejno zaś, opierając swoje rozważania na argumentach teoretycznoprawnych i konstytucyjnych, dochodzi do konkluzji, że choć materiały legislacyjne mogą być pomocne w procesie wykładni prawa, to jednak powinny one stanowić co najwyżej subsydiarny wzorzec interpretacji. Toteż powołanie się na nie nie może przełamywać jednoznacznych wyników wykładni językowej, funkcjonalnej i systemowej.