Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy w odniesieniu do terminu przedawnienia roszczeń wynikających z umowy przewozu na gruncie konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) należy stosować zasadę przewidzianą w art. 118 zd. 2 k.c., zgodnie z którą koniec terminu przedawnienia wynoszącego co najmniej dwa lata przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Rozważania te autor opiera na założeniu, że skoro konwencja CMR nie reguluje międzynarodowego przewozu drogowego w sposób wyczerpujący, to w nieunormowanym zakresie konieczne jest zastosowanie właściwego prawa wewnętrznego. Gdyby było to prawo polskie, to w odniesieniu do problematyki przedawnienia można rozważać stosowanie art. 118 zd. 2 k.c. W artykule przedstawiona jest zarówno argumentacja przemawiająca za, jak i przeciw takiemu rozwiązaniu. Ostatecznie autor dochodzi do wniosku, że w odniesieniu do terminów przedawnienia przewidzianych w konwencji CMR nie należy stosować mechanizmu przedłużenia terminu przedawnienia do końca roku kalendarzowego.