Glosa dotyczy problemu podstaw prawnych i treści ochrony tymczasowej przyznanej powodowi, który złożył odwołanie od decyzji w sprawie z zakresu kontroli koncentracji wydanej przez Prezesa UOKiK w postępowaniu administracyjnym i jednocześnie wniósł o wstrzymanie wykonania tej decyzji. Sąd uznał, że w przyznanie ochrony tymczasowej stanowi barierę prawną przed przeprowadzaniem koncentracji. Tymczasem, odwrotnie do europejskich przepisów o kontroli koncentracji, polska ustawa antymonopolowa nie ingeruje w ogóle w stosunki cywilnoprawne stron transakcji, a sama koncentracja jest prawnie skuteczna bez względu na decyzję sądu.

Glosa stanowi komentarz do orzeczenia wydanego przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie kary nałożonej na przedsiębiorcę z tytułu przeprowadzenia koncentracji w postaci nabycia części mienia innego przedsiębiorcy bez obowiązkowej notyfikacji transakcji Prezesowi UOKiK. Analizowane orzeczenie porusza trzy istotne wątki: pojęcia koncentracji w postaci nabycia części mienia, obliczania obrotu podmiotów zaangażowanych w taką koncentrację, a także sukcesji odpowiedzialności antymonopolowej. O ile rozważania sądu w odniesieniu do pierwszego i ostatniego zagadnienia mogą zasługiwać na aprobatę, to przedstawiona przez sąd koncepcja obliczania obrotu w przypadku nabywania części mienia innego przedsiębiorcy zasługuje na ocenę krytyczną. W realiach tej sprawy nie sposób nie dostrzec sprzeczności w ustaleniu sądu, że przejęty został cały zasadniczy majątek przedsiębiorcy, a równoczesnym oczekiwaniu ustalenia, jaką część obrotu generowała pozbawiona znaczenia gospodarczego reszta mienia sprzedawcy. Koncepcja ta nie ma wystarczającego oparcia w wykładni językowej, abstrahuje od poczynionych w tej sprawie i niezakwestionowanych ustaleń o dominującym — w aspekcie wolumenu obrotów — znaczeniu nabywanej części mienia w działalności zbywcy tego mienia, wydaje się nadmiernie formalistyczna, jest sprzeczna z praktyką administracyjną Prezesa UOKiK, a przede wszystkim jest sprzeczna z celami ustawy antymonopolowej. Ponadto należy zaznaczyć, że koncepcja ta jest również nie do pogodzenia z argumentami natury funkcjonalnej, a przede wszystkim prowadzi do nałożenia niemożliwych do spełnienia obowiązków na przedsiębiorców i Prezesa UOKiK.