Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego nr 08/2017

PRZEGLĄD USTAWODAWSTWA GOSPODARCZEGO 08/2017

 

PLIK PDF DO POBRANIA

 

Spis treści

 

Aleksander Lipiński, Uniwersytet Śląski

 

Wykonanie obowiązku zamknięcia składowiska odpadów

 

Performing the duty of closure of a landfill

 

Streszczenie:

 

Wedle ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach obowiązek zamknięcia składowiska odpadów spoczywa na zarządzającym takim składowiskiem, który ponosi związane z tym koszty. Szczegóły określa decyzja o zamknięciu składowiska. Jeżeli zarządzający składowiskiem nie złoży wniosku w tej sprawie, w niektórych sytuacjach decyzję o zamknięciu należy podjąć z urzędu. Jeżeli egzekucja określonych nią obowiązków okazała się bezskuteczna, obowiązki te wykonuje wójt.

 

Słowa kluczowe: decyzja o zamknięciu składowiska, bezskuteczność egzekucji, obowiązki wójta.

 

Summary:

 

According to the Waste Act of 14 December 2013, it is the operator of a landfill who is oblige to close such landfill and to cover the related costs. Details are determined in the decision on closure of a landfill. If the landfill operator does not apply for it, in some cases the closure decision should be taken ex officio. If the execution of the duties determined by such decision is ineffective, the head of the municipality performs the above duties.

 

Key words: decision on closure on a landfill, ineffectiveness of execution, duties of the head of the municipality.

 

Roman Stec

 

Przedmiotowe ustawowe przypadki wyłączeń obowiązku wypłaty odszkodowań za szkody powodowane przez dziki, łosie, jelenie, daniele i sarny w uprawach i plonach rolnych

 

Subjective statutory cases of exclusion the obligation to pay compensation for damage caused by wild boars, elks, deers, fallow deers and roe deers in crops and agricultural crops

 

Streszczenie:

 

Odpowiedzialność dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego za szkody wyrządzone w uprawach i płodach rolnych nie jest nieograniczona. Prawo łowieckie w art. 48 zawiera takie ograniczenia w ich wypłacie, bowiem zakres podmiotowy oraz przedmiotowy powołanego przepisu wskazuje przypadki ustawowe, gdy odszkodowanie nie przysługuje. Dotyczy to szkód wyrządzonych osobom, którym przydzielono grunty stanowiące własność Skarbu Państwa jako deputaty rolne na gruntach leśnych; wyrządzone posiadaczom uszkodzonych upraw lub płodów rolnych, którzy nie dokonali ich sprzętu w terminie odbiegającym więcej niż 14 dni od dnia zakończenia okresu zbioru tego gatunku roślin w danym regionie, określonego przez zarząd województwa; wyrządzonych posiadaczom uszkodzonych upraw lub plonów rolnych, którzy nie wyrazili zgody na budowę przez dzierżawcę lub zarządcę obwodu łowieckiego urządzeń lub wykonywanie zabiegów zapobiegających szkodom; nieprzekraczających wartości 100 kg żyta w przeliczeniu na 1 hektar uprawy; powstałych w płodach złożonych w sterty, stogi i kopce, w bezpośrednim sąsiedztwie lasu; w uprawach rolnych założonych z rażącym naruszeniem zasad agrotechnicznych. W artykule tym zostaną przeanalizowane i przedstawione przedmiotowe przypadki wyłączeń obowiązku wypłaty odszkodowań za szkody powodowane przez dziki, łosie, jelenie, daniele i sarny w uprawach i plonach rolnych.

 

Słowa kluczowe: Prawo łowieckie, odpowiedzialność za szkody, Skarb Państwa, zarządca obwodu łowieckiego, wyliczenie szkód, wypłaty odszkodowań, wnioski de lege ferenda.

 

Summary:

 

The liability of the tenant or of the insolvency administrator hunting circuit for damage caused to crops and agricultural crops is not unlimited. Hunting right in the article. 48 contains such limits in their withdrawal because the scope and the designated provision indicates the statutory cases, where damages are not entitled. These are the damages: caused to assigned land owned Treasury as agricultural forestry land deputaty; caused to the holders of the damaged crops or agricultural products, who have not made their hardware within deviating more than 14 days from the date of the end of the period of collection of plant species in the region, as determined by the Board of; caused to the holders of the damaged crops or agricultural crops, who do not give their consent for the construction by the tenant or Manager of hunting or devices to prevent treatments circuit damage; for damage not exceeding the value of 100 kg of rye per hectare; for damage occurring in foetuses of complex in a heap, haystacks and mounds, in the immediate vicinity of the forest and for damage to agricultural crops created with blatant violation of the principles of agricultural science. This article will be reviewed and presented the cases of exemptions to the obligation to pay compensation for damage caused by wild boars, Elks, deer, fallow deer and Roe deer in crops and agricultural yields.

 

Key words: Hunting law, liability for damage, State Treasury, hunter's circuit manager, damage calculation, compensation payments, applications de lege ferenda.

 

Cezary Dzierzbicki, Uniwersytet Warszawski

 

Konieczność odciążenia sądów powszechnych w sprawach o zniesienie współwłasności nieruchomości

 

Necessity of limitation concerning the burden of common courts in the cases concerning the dissolution of co-ownership of real estate

 

Streszczenie:

 

W artykule zamieszczono główne powody, dla których powinno dojść do większego wykorzystania przy zniesieniu współwłasności trybu umownego, postępowania przed sądami polubownymi, mediacji i postępowania pojednawczego. Większe ich wykorzystania mogłoby przynieść korzyści zarówno dla współwłaścicieli, sądów jak i państwa. Wskazano na statystki dotyczące mediacji jak i wpływu spraw do sądu. Porównano także koszty trybu umownego i sądowego zniesienia współwłasności nieruchomości. Zwrócono uwagę na zalety alternatywnych form rozwiązywania sporów. Ponadto przedstawiono na konkretnyc sprawach negatywne skutki przeciążenia sądów dla sędziów, państwa i obywateli.

 

Słowa kluczowe: zniesienie współwłasności, nieruchomość.

 

Summary:

 

There are described main reasons, which justify increase of using contractual mode of dissolution of co-ownership of real estate, arbitration proceedings, mediation and conciliatory proceedings in this article. Increase of their using could benefit both for co-owners, courts and for state. Author shows statistics concerning mediation and number of cases, which are recognizing by courts. Article contains a comparison of costs of contractual and judicial mode of dissolution of co-ownership of real estate. The author pays attention on the advantages’ alternative dispute resolution. Besides author presents negative effects of burden courts for judges, state and citizens in specific cases.

 

Key words: dissolution of co-ownership, real estate.

 

Katarzyna Cichos, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego

 

Debata o zmianie dyrektywy o delegowaniu pracowników w świetle orzecznictwa TSUE

 

Debate on the amendment of the Posting of Workers Directive in the light of the ECJ case law

 

Streszczenie:

 

W dniu 8 marca 2016 r. Komisja Europejska przyjęła wniosek zmieniający dyrektywę 96/71/WE1 dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług. Przyczyną podjętych zmian jest, przekonanie KE, że dyrektywa przestała być instrumentem współmiernym do zmian, które zaszły po 1996 r., w tym zwiększonego zainteresowania ze strony przedsiębiorców i większego zróżnicowania płac pomiędzy państwami członkowskimi. Artykuł podejmuje analizę przedstawionej propozycji biorąc pod uwagę takie aspekty, jak precyzja wskazanych definicji oraz problem przewidzianego mechanizmu stanowienia wysokości wynagrodzenia, w kontekście podkreślanej w orzecznictwie TSUE swobody usług. Celem publikacji będzie próba odpowiedzi na pytanie, czy na gruncie obecnie przyjętych regulacji i orzecznictwa TS, można stwierdzić zasadność wprowadzenia postulowanych przez część państw członkowskich UE i KE zmian oraz jakie możliwości i zagrożenia niesie ze sobą rewizja dyrektywy o delegowaniu pracowników.

 

Słowa kluczowe: pracownicy delegowani, swoboda usług.

 

Summary:

 

On 8 March 2016, the European Commission adopted a proposal amending Directive 96/71 / EC1 on the posting of workers in the framework of the provision of services. The EC is convinced that the Directive is not longer appropriate instrument because of the changes that have occurred since 1996, including increasing interest from entrepreneurs and greater wage disproportion among Member States. This article analyzes the proposal taking into account such aspects as the precision of the suggested definitions and the problem of the mechanism of wage setting in the context of the freedom of service underlined in the case law of the ECJ. The purpose of the publication will be to answer the question whether, under the current regulations and the case law, there is a legitimacy to implement the suggested changes and what are the possibilities and risks of revision of the Directive.

 

Key words: posted workers, freedom of service.

 

Jubileusz XXXV-lecia Samorządu Radców Prawnych

 

Ryszard Tupin, radca prawny

 

XXXV – lecie ustawy o radcach prawnych i utworzenia Samorządu Radców Prawnych

 

Ustawa o radcach prawnych uchwalona została przez Sejm Polski Rzeczypospolitej Ludowej w dniu 6 lipca 1982 r. (Dz.U. 1982 r., Nr 19, poz. 145), a więc na krótko przed uchyleniem stanu wojennego, natomiast weszła w życie z dniem 1 października 1982 r.
Wiążą się z tym dwie doniosłe sprawy:

 

1. Zawód radcy prawnego wykonywany w oparciu o przepisy uchwały Nr 533 Rady Ministrów z dnia 13 grudnia 1961 r. (Monitor Polski z 1961 r. Nr 96, poz. 406) i Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów z dn. 3 lipca 1962 r. (Monitor Polski z 1962 r. Nr 57, poz. 270) uzyskał odtąd status uregulowanego ustawowo zawodu zaufania publicznego, podobnie jak Adwokatura,

 

2. Ustawą utworzony został niezależny Samorząd Radców Prawnych, z powierzeniem Ministrowi Sprawiedliwości nadzoru nad działalnością uchwałodawczą jego organów.

 

Wciągu 35 lat, zarówno treść ustawy z 6 lipca 1982 r. jak i funkcjonowanie Samorządu ulegały wielokrotnym zmianom. Dziś jest to największa korporacja prawnicza w Polsce, licząca blisko 42 tysiące radców prawnych i 7.700 aplikantów, zrzeszonych w 19 okręgowych izbach radców prawnych.

 

 

 

W najbliższym numerze:

 

Zbigniew Ofiarski, Uniwersytet Szczeciński

 

Status prawny i funkcje rekomendacji wydawanych przez Komisję Nadzoru Finansowego oraz Komitet Stabilności Finansowej

 

Legal status and the role of recommendations made by the Polish Financial Supervision Authority and the Financial Stability Committee

 

Streszczenie:

 

Podmiotami uprawnionymi do wydawania rekomendacji są Komisja Nadzoru Finansowego (KNF) oraz Komitet Stabilności Finansowej (KSF). Podobne są cele tych rekomendacji, natomiast odmienny jest ich status prawny. Rekomendacje KNF mogą być stosowane w sektorze bankowym, sektorze usług płatniczych oraz w sektorze spółdzielczych kas oszczędnościowo – kredytowych. Ich treści są odzwierciedleniem reakcji organu nadzoru na zidentyfikowane w danym sektorze rynku finansowego zjawiska zagrażające prawidłowemu funkcjonowaniu tego rynku, jego stabilności oraz przejrzystości. Nie są one środkami lub tylko quasi środkami nadzoru. Za pomocą rekomendacji KNF w sposób niewładczy wpływa na działalność podmiotów instytucjonalnych rynku finansowego. Nie są one wiążące dla adresatów, lecz jedynie wskazują standardy, które adresaci rekomendacji powinni respektować w swojej działalności.

 

Wydawane przez KSF rekomendacje są instrumentem makroostrożnościowym stosowanym w ramach nadzoru makroostrożnościowego. Ich adresatami są: Bankowy Fundusz Gwarancyjny, Komisja Nadzoru Finansowego, Minister Finansów oraz Narodowy Bank Polski. Rekomendacje mogą być kierowane do tych podmiotów wyłącznie w zakresie działań służących wyeliminowaniu lub ograniczeniu ryzyka systemowego. Adresaci tych rekomendacji zobowiązani są podjąć działania, w terminie wskazanym przez KSF, służące ograniczeniu ryzyka systemowego. Ponadto wydając odpowiednie rozporządzenia Minister Finansów powinien uwzględniać treść rekomendacji KSF. W związku z tym można stwierdzić, że rekomendacje KSF kreują określone obowiązki po stronie ich adresatów.

 

Słowa kluczowe: bezpieczeństwo rynku finansowego, rekomendacje, Komisja Nadzoru Finansowego, Komitet Stabilności Finansowej.

 

Summary:

 

The Financial Supervision Authority (KNF) and the Financial Stability Committee (KSF) are two entities competent to pass recommendations However, although their recommendations have similar objectives, their legal status is different. Recommendations made by KNF are applied in the banking and payment services sectors, as well as by cooperative savings & credit unions. The content of these recommendations reflect the supervisory organs’ attempt to address problems identified in a given financial market which may threaten its normal operations, stability and transparency. They do not act merely as quasi-supervisory measures. Through recommendations, KNF influences the operations of institutions of the financial market in a non-binding way since they only point to certain standards which should be considered and respected by their addressees.

 

On the other hand, the recommendations made by KSF are a macroprudential instrument implemented under a macroprudential policy framework. Their addressees are: the Bank Guarantee Fund, the Financial Supervision Authority, the Minister of Finance and the National Bank of Poland. KSF’s recommendations addressed to these entities can only pertain to the elimination or limitation of systemic risk. Addressees of these recommendations are obliged to act on them within the deadline set by KSF in order to minimize the systemic risk. Moreover, the Minister of Finance should accommodate KSF’s recommendations by passing relevant resolutions. Therefore it is justified to state that recommendations made by the Financial Stability Committee create specific obligations for the addressees thereof.

 

Key words: financial market security, recommendations, Financial Supervision Authority, Financial Stability Committee.