Kategoria organów regulacyjnych jest stosunkowo nowym pojęciem w doktrynie prawa administracyjnego – ich powstanie wiąże się z procesem liberalizacji polskiej gospodarki w latach 90. ub.w. oraz implementacją prawa unijnego do krajowego porządku prawnego. Jedną z cech wyróżniających administrację regulacyjną jest szeroki zakres jej dyskrecjonalnej władzy, mającej postać nie tylko klasycznego uznania administracyjnego, ale również klauzul generalnych, szerokich definicji czy odwołań do innych niż prawo dziedzin wiedzy. Zakres ten przekłada się na szerokie możliwości ingerencji organu regulacyjnego w swobodę działalności gospodarczej przedsiębiorcy. Przedmiotem rozważań w artykule jest poszukiwanie konstytucyjnych granic władzy dyskrecjonalnej organu regulacyjnego wynikających z art. 20, 22 oraz 31 ust. 3 Konstytucji RP. Rozważania te zostają również zilustrowane przykładami decyzji wydanych w ramach bieżącej praktyki administracji regulacyjnej.