Celem niniejszego artykułu jest odpowiedź na dwa istotne dla współczesnej praktyki obrotu prawnego pytania, tj. czy stosunek franczyzy stanowi grupę kapitałową w rozumieniu prawa? A także, czy porozumienia towarzyszące umowie zawieranej pomiędzy franczyzodawcą a franczyzobiorcą spełniają przesłanki określone w art. 99 ust. 3 pkt. 3 i ust. 3 pkt. 3a ustawy — Prawo farmaceutyczne, tzn. czy mogą kreować grupę kapitałową w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów? Rozstrzygnięcie tych zagadnień prawnych jest niezwykle istotne dla tysięcy przedsiębiorców prowadzących detaliczną sprzedaż leków w formule aptek.

Celem niniejszego artykułu jest uzyskanie odpowiedzi na istotne dla praktyki obrotu prawnego pytanie, czy raporty końcowe z kontroli OLAF (tj. raporty z dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych OLAF) mają walor środków dowodowych w ramach postępowań administracyjnych oraz podatkowych, a także czy treść raportu końcowego z kontroli OLAF ma moc wiążącą dla organu administracji publicznej, a ponadto, czy można je uznać za dokument urzędowy. Przyjętą metodologią badań jest metodologia normatywno-dogmatyczna. Z dokonanej analizy wynika, iż raport końcowy z kontroli OLAF należy zaklasyfikować jako dokument urzędowy niemający mocy wiążącej dla organu administracji publicznej prowadzącej określone postępowanie administracyjne (podatkowe), który jednak winien być brany pod uwagę w takim postępowaniu — jeśli dany organ tak zadecyduje. W dalszej konsekwencji raport OLAF, o ile nie wynika to z regulacji szczególnych, nie może powodować pociągnięcia do odpowiedzialności za przekroczenie uprawnień funkcjonariusza publicznego, albowiem nie jest to wiążący organ akt prawa, a zatem nie można w tym kontekście mówić o występowaniu źródła obowiązku będącego zobowiązaniem do danego (ścisłego) zachowania się przez funkcjonariusza publicznego.