Stan aktualny i perspektywy wykorzystania biopaliw transportowych w Polsce
W ostatnich dekadach, a dokładnie od momentu powstania pierwszego raportu opracowanego dla Klubu Rzymskiego, opublikowanego w 1972 r. i pierwszego kryzysu energetycznego, który miał miejsce również na początku lat 70. XX w. wzrasta zainteresowanie odnawialnymi źródłami energii, w tym biopaliwami transportowymi powstałymi w procesie konwersji biomasy. Wynika to z wielu przesłanek a do najważniejszych można zaliczyć: aspekt ekologiczny, kurczenie się zasobów kopalnych nośników energii i wzrost ich cen na rynkach światowych, aspekt społeczny, poszanowanie energii. Ważnym aspektem i cechą charakterystyczną obecnych paliw transportowych jest możliwość ich substytucji innymi paliwami, wytwarzanymi z roślin w prostych procesach estryfikacji czy fermentacji/odwodnienia (biopaliwa I generacji), a w przyszłości w procesach fizyko-chemicznych (paliwa syntetyczne, oraz biopaliwa II generacji), prowadzących docelowo do wykorzystania wodoru (paliwo III generacji, wytwarzane przykładowo z węgla czy biomasy-biowodór). Przechodzenie do nowych generacji paliw i biopaliw wiąże się z redukcją zanieczyszczenia środowiska m.in. poprzez podniesienie sprawności konwersji energii nośników na energię mechaniczną pojazdów czy sposobem wykorzystania; np. układ silnika elektrycznego zamiast silnika spalinowego.