Autorki podnoszą problem niższego wieku emerytalnego kobiet i stawiają pytanie, czy stanowi on przejaw uprzywilejowania wyrównawczego czy też dyskryminacji. Rozpatrują przy tym działania polskiego ustawodawcy w kontekście przepisów konstytucyjnych i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego oraz standardów prawa międzynarodowego praw człowieka (przede wszystkim praktyki międzynarodowych organów ochrony praw człowieka, m.in. CEDAW i ETPC). Celem artykułu jest wzbogacenie istniejących badań tytułowego zagadnienia w ujęciu doktryny prawa pracy i ubezpieczeń społecznych o perspektywę prawnomiędzynarodową i konstytucyjną. Autorki wskazują w konkluzji, że zróżnicowanie wieku emerytalnego jest przykładem usankcjonowanej prawnie dyskryminacji bezpośredniej ze względu na płeć, ponieważ odmienne traktowanie kobiet nie ma obecnie racjonalnego uzasadnienia i jest nieproporcjonalne, co tym samym czyni je dyskryminacyjnym.