Autor analizuje konstytucyjne aspekty sprawowania wymiaru sprawiedliwości w sprawach pracy. Wychodząc z założenia, że Konstytucja RP nadaje najwyższą rangę ludzkiej pracy, a tym samym i dla związanego z nią ustawodawstwa, jednocześnie do tych samych zasad ustrojowych odwołuje się prawo pierwotne Unii Europejskiej, autor zauważa, że w zaspokajaniu praw pracowniczych prawo może ingerować tylko w wymiarze niezbędnym dla realizacji określonych wartości i zasad konstytucyjnych. Podkreśla, że formalizm (sztywność) rozbudowanych i nie zawsze spójnych rozwiązań prawa pracy i ubezpieczeń społecznych powinno łagodzić sumienie sędziowskie. Chodzi o ustalenie ad casum tego, co można określić jako sprawiedliwe warunki społecznej kooperacji.