Celem opracowania jest wskazanie istoty i uwarunkowań ochrony czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego oraz wskazanie na ich konsekwencje dla sposobu jej ukształtowania oraz praktyki stosowania przepisów, które jej dotyczą, zwłaszcza art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. z 2022, poz. 1732 ze zm., zwanej dalej: „ustawą zasiłkową”). Realizację celu opracowania oparto na trzech podstawowych założeniach: 1) ubezpieczenie chorobowe jest systemem ochrony na wypadek zajścia określonego ryzyka socjalnego w ramach systemu (prawa) ubezpieczeń społecznych, będącego jedną z form prawnych realizacji prawa do zabezpieczenia społecznego, 2) świadczenie z ubezpieczenia chorobowego ma zabezpieczać skutek zdarzenia losowego i rekompensować wynagrodzenie (przychód) utracone z powodu niezdolności do świadczenia pracy wskutek choroby, 3) przepisów określających wyjątki od uregulowań ogólnych nie należy interpretować rozszerzająco. Podjęcie rozważań na temat tytułowej ochrony uzasadnia nie tylko stan dotychczasowej dyskusji na jej temat, ale również jej wymiar praktyczny.

Instytucja przedłużonej ochrony w ubezpieczeniu chorobowym, rozumiana jako ochrona wynikająca z wcześniejszego tytułu do ubezpieczenia i dotycząca zdarzeń zachodzących po ustaniu ubezpieczenia chorobowego, ukazuje swoistość ochrony w ramach społecznego ubezpieczenia. Jak dotychczas nie była jednak przedmiotem pogłębionej analizy teoretycznej i dogmatycznej. Autorka artykułu, mając za podstawę regulację prawną określającą warunki nabycia prawa do zasiłku chorobowego i zasiłku macierzyńskiego, wskazuje na zróżnicowaną konstrukcję oraz charakter tej ochrony. Podejmuje również próbę wyjaśnienia i oceny występujących w tym zakresie odrębności.