Jedna z ostatnich zmian w Kodeksie pracy wprowadziła na stałe do polskiego porządku prawnego pracę zdalną (ustawa z 1 grudnia 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. 2023.240 z dnia 2023.02.06). Przy okazji tej nowelizacji ustawodawca wprowadził również modyfikacje do większości pragmatyk służbowych przyznając przełożonym (oraz osobom przez nich upoważnionym) uprawnienie do polecenia funkcjonariuszom niektórych służb zmilitaryzowanych pełnienia służby w formie zdalnej. Artykuł przedstawia analizę najnowszych przepisów tych pragmatyk w zakresie regulującym polecenie pełnienia służ by w formie zdalnej. Mimo że nowe unormowania zostały dodane do poszczególnych pragmatyk służbowych wraz z nowelizacją Kodeksu pracy, to ich kształt przypomina bardziej (obowiązujący do niedawna) przepis art. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2021 r. poz. 2095, z późn. zm.). Sposób regulacji pragmatyk służbowych świadczy o tym, że służba pełniona w formie zdalnej z założenia nie ma stanowić alternatywy dla służby pełnionej w tradycyjnej formie. Ma natomiast tworzyć rozwiązania wykorzystywane jedynie w sytuacjach nadzwyczajnych. Decyzję o zasadności wydania polecenia wykonywania służby w formie zdalnej pozostawiono w wyłącznej gestii przełożonych funkcjonariuszy (lub osób przez nich wyznaczonych).

Zasady zatrudniania kadry menedżerskiej, pomimo licznych głosów w literaturze o konieczności ich unormowania, nie zostały dotąd objęte regulacją eliminującą istniejący stan niepewności. Artykuł przedstawia analizę dopuszczalności pracowniczego zatrudnienia większościowych wspólników spółek z ograniczoną odpowiedzialnością w oparciu o wypowiedzi judykatury. W dotychczasowym orzecznictwie jednolicie przyjmuje się niedopuszczalność zatrudnienia pracowniczego wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w tej spółce. Problematyczne pod kątem prawnej kwalifikacji pozostają natomiast sytuacje, w których oprócz wspólnika dominującego występuje jeszcze wspólnik lub wspólnicy, których nawet łączny udział w spółce jest na tyle niewielki, że można przyjąć, iż pozostaje on bez wpływu na funkcjonowanie spółki. W najnowszych wyrokach zauważalna jest tendencja do coraz szerszego stosowania konstrukcji tzw. wspólnika iluzorycznego, która nakazuje przyjęcie fikcji prawnej istnienia spółki jednoosobowej pomimo formalnie wieloosobowego podmiotu. Nasuwa się więc wciąż aktualne pytanie, przy jakim stosunku udziałów w kapitale spółki wspólnik staje się niemal jedynym udziałowcem, a pozostały wspólnik staje się udziałowcem „iluzorycznym”.