Artykuł poświęcony jest krytycznej analizie koncepcji wykreowanej w orzecznictwie dotyczącej uznawania wspólnika dwuosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za „wspólnika iluzorycznego” i w konsekwencji przypisywania drugiemu na gruncie ubezpieczeń społecznych statusu „niemalże jedynego” wspólnika. Kwalifikacja taka oznacza, że „niemalże jedyny” wspólnik nie może być zatrudniony w tej spółce na podstawie umowy o pracę i co za tym idzie taka osoba nie podlega z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym, lecz powinna podlegać ubezpieczeniu jako wspólnik spółki jednoosobowej (czyli osoba prowadząca pozarolniczą działalność). Autorzy przedstawiają wątpliwości dotyczące przedmiotowej koncepcji zarówno w oparciu o przepisy krajowe, jak i przepisy Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.