Ograniczanie ekspozycji jednostek na ryzyka społeczne jest pożądane z perspektywy indywidualnej i państwa. Kluczowym czynnikiem decydującym o poziomie zabezpieczenia przed skutkami ryzyk społecznych jest forma zatrudnienia. Celem artykułu jest wskazanie, czy osoby o niższym poziomie ochrony w systemie ubezpieczeń społecznych cechują się niższym zaufaniem do ZUS, bardziej indywidualistyczną postawą życiową, lub niższym poziomem wiedzy o systemie emerytalnym – a także, czy słabszemu zabezpieczeniu towarzyszą działania kompensacyjne. Odpowiedź na te pytania umożliwiło przeprowadzenie analizy statystycznej w oparciu o dane jednostkowe z badania ZUS Wiedza i postawy wobec ubezpieczeń społecznych. W jej świetle, osoby o najwyższym poziomie ochrony są również tymi, które cechują się najwyższym poziomem wiedzy o mechanizmach systemu zabezpieczenia, natomiast osoby z najwyższym lub najniższym poziomem ochrony cechuje lekka dominacja postawy wspólnotowej nad indywidualistyczną. Zaufanie do ZUS nie różni się istotnie statystycznie między grupami o różnych poziomach zabezpieczenia. Spośród działań kompensacyjnych, dobrowolne oszczędzanie wyraźnie częściej jest notowane wśród osób o niskim zaufaniu do ZUS, natomiast epizod pracy za granicą częściej dotyczył osób o ponadprzeciętnym poziomie wiedzy. W wybranych podgrupach ujawniają się luki w zabezpieczeniu społecznymi, które mogłaby skompensować polityka publiczna.