Regulując wykonywanie pracy zdalnej ustawodawca przyjął, że ustanowiony wcześniej w prawie pracy, a zwłaszcza w Kodeksie pracy system sankcji, wystarcza dla zapewnienia skuteczności przepisów regulujących tę pracę. Są to sankcje nieważności, kary porządkowe stosowane wobec pracownika, sankcje majątkowe (prywatnoprawne) oraz kary za wykroczenia i przestępstwa przeciwko prawom pracownika (publicznoprawne). Osobną sankcją jest sankcja braku mocy obowiązującej autonomicznych aktów normatywnych prawa pracy (porozumień zbiorowych, regulaminów zakładowych). Sankcją taką mogą być dotknięte porozumienia zbiorowe i regulaminy pracy zdalnej. Natomiast sankcja nieważności dotyczy umów o wykonywanie pracy zdalnej oraz indywidualnych porozumień o pracy zdalnej zmieniających wcześniej zawarte umowy o pracę. Konsekwencją naruszenia przepisów Kodeksu pracy o wykonywaniu pracy zdalnej może być więc brak mocy obowiązującej porozumień zbiorowych oraz regulaminów pracy zdalnej, a także nieważność postanowień umownych dotyczących tej pracy. W określonych przypadkach pracodawca jest zobowiązany do uwzględnienia wniosku pracownika o wykonywanie pracy zdalnej. Niewykonanie tego obowiązku może zostać zakwalifikowane jako ciężkie na ruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika i stać się podstawą do rozwiązania przez niego umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. Kodeks pracy przewiduje także, że w pewnych okolicznościach pracodawca może wydać pracownikowi polecenie wykonywania pracy zdalnej. Polecenie to ma szczególny charakter prawny i wobec tego pracodawca nie może w razie jego niewykonania zastosować wobec pracownika kary porządkowej (upomnienia, nagany).