Przedmiotem artykułu jest analiza wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-235/21. W wyroku tym orzeczono, że w pewnych sytuacjach zawarta umowa może zostać uznana za fakturę w rozumieniu art. 203 dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Autor stara się określić, jakie konkretne cechy musi mieć taka umowa, by mogła zostać uznana za fakturę. W świetle przeprowadzonej analizy za fakturę może zostać uznana umowa, z której wynika, że została dokonana czynność podlegająca opodatkowaniu, to zaś kryterium może spełnić jedynie umowa dotycząca przeniesienia własności rzeczy. Musi z niej również wynikać, że obie jej strony są podatnikami podatku od wartości dodanej, a ponadto musi ona określać kwotę podatku oraz stawkę podatku. Przy tym ta ostatnia może zostać wywiedziona z umowy w sposób pośredni. W końcu, nawet jeśli umowa spełnia powyższe warunki, nie będzie można jej uznać za fakturę, jeśli po jej zawarciu dostawca towaru wystawi fakturę.

W niniejszym artykule autorzy analizują pojęcie odpowiedzialności płatników zobowiązanych do zapłaty zaliczek na podatek dochodowy. Prezentują stanowisko, zgodnie z którym płatnik realizuje własny obowiązek pobrania lub potrącenia kwoty zaliczki na podatek od osoby w istocie niebędącej podatnikiem i przekazania tej kwoty właściwemu organowi podatkowemu. Obowiązek ten powstaje w wyniku zaistnienia zdarzenia opisanego w przepisie ustawowym, nakładającego obowiązek na płatnika zaliczki na podatek. Zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej płatnik ponosi odpowiedzialność za to, że nie pobrał podatku lub nie przekazał potrąconego podatku właściwemu organowi podatkowemu, ale zdaniem autorów zastosowanie tego przepisu do płatnika pobierającego zaliczki na podatek dochodowy po zakończeniu roku podatkowego jest ograniczone. Autorzy stoją na stanowisku, że orzekanie o odpowiedzialności płatników pobierających zaliczkę na podatek dochodowy po zakończeniu roku podatkowego jest możliwe tylko w przypadku, gdy wpłacona przez podatnika kwota jest niższa niż kwota należnego podatku, zaś owo zaniżenie wynika z niepodjęcia przez płatnika czynności polegających na pobraniu należnych zaliczek i wpłaceniu ich na rachunek organu podatkowego.