Głównym celem artykułu jest przeprowadzenie analizy dwóch problemów prezentowanych w orzecznictwie sądów administracyjnych dotyczących dopuszczalności przyznania świadczeń opiekuńczych obywatelom Ukrainy, przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, których pobyt na terytorium RP jest uznawany za legalny na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego kraju. Pierwszy, skupia się na wykładni przepisu art. 26 ust. 1 wspomnianej ustawy w aspekcie możliwości przyznania obywatelom Ukrainy świadczenia opiekuńczego dla osób dorosłych, jak również w związku z opieką nad osobami dorosłymi. Drugi, dotyczy wykładni przepisu art. 26 ust. 3 ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w odniesieniu do podstawy ustalenia daty początkowej przyznania świadczenia opiekuńczego obywatelom Ukrainy. Postawiono zasadniczą tezę, że przepis art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, nie wyłącza przyznania świadczeń opiekuńczych dla osób dorosłych, jak również w związku z opieką nad osobami dorosłymi, natomiast podstawą prawną tej decyzji jest przepis art. 26 ust. 3 ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy, a nie art. 24 ust. 2a ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Komentowany wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku dotyczy kwestii przyznania świadczenia pielęgnacyjnego osobie z kręgu podmiotów uprawnionych, w sytuacji gdy inna osoba uprawniona legitymuje się umową o dożywocie zawartą z osobą wymagającą opieki. WSA w Białymstoku dokonał analizy charakteru prawnego umowy dożywocia i jego ewentualnego wpływu na możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Zgodnie z art. 17 u.ś.r. nie ma znaczenia, czy osoba sprawująca opiekę jest związana z osobą jej wymagającą jakąkolwiek umową cywilnoprawną, w tym umową o dożywocie, lecz to, czy należy ona do katalogu osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego, zawartego w art. 17 ust. 1 lub 1a u.ś.r. Według autorki na aprobatę zasługuje pogląd przedstawiony w glosowanym orzeczeniu, że zawarcie umowy o dożywocie między jedną z osób wymienionych w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych a osobą wymagającą opieki, nie ma wpływu na ocenę spełnienia przez inną z tych osób przesłanek uprawniających do świadczenia pielęgnacyjnego.

Głównym celem niniejszego artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej można uznać za rezygnację z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w rozumieniu art. 17 ust. 1 u.ś.r. jako przesłankę przyznania świadczenia pielęgnacyjnego oraz przedstawienie prezentowanej przez sądy administracyjne wykładni przepisów w tym zakresie. Postawiono zasadniczą tezę, że wykładni pojęcia „rezygnacja z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej” należy dokonać w oparciu o przepisy dotyczące zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej uregulowanych w ustawie z 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców. Organy pomocowe błędnie dokonują ścisłej wykładni wskazanych przepisów przyjmując, iż w przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej „rezygnacją” jest dopiero wykreślenie działalności gospodarczej z właściwego rejestru. Należy wywieść wniosek, że zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej jest faktycznie okresową rezygnacją z prowadzenia działalności gospodarczej, a zatem jest tożsame z rezygnacją z innej pracy zarobkowej, o jakiej stanowi art. 17 ust. 1 u.ś.r.

Głównym celem niniejszego artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy osoba posiadająca status osoby bezrobotnej (w tym z prawem do zasiłku dla bezrobotnych) wypełnia określoną w art. 17 ust. 1 ustawy z 23 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych przesłankę rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną oraz przedstawienie prezentowanej przez organy administracji oraz sądy administracyjne wykładni w tym zakresie. Postawiono zasadniczą tezę, że przepisy ustawy nie wyłączają prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z powodu zarejestrowania się osoby sprawującej opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny w urzędzie pracy, jako osoby bezrobotnej. Przesłanką przyznania świadczenia jest ustalenie przez organy pomocowe, że opiekun nie podjął w okresie, za jaki domaga się świadczenia, zatrudnienia ani innej pracy zarobkowej właśnie ze względu na konieczność sprawowania osobistej opieki nad osobą niepełnosprawną.