Pandemia COVID-19 wywołuje szereg skutków społecznych i gospodarczych wymagających odpowiedzi w regulacjach prawa pracy i zabezpieczenia społecznego. Tak zwana ustawa antykryzysowa z 2 marca br. wprowadza rozwiązania, które umożliwiają ograniczanie uprawnień pracowniczych, a także wsparcie państwa dla utrzymania stanu zatrudnienia. Cel ten realizują przewidziane w niej porozumienia zawieszające. Autorzy, analizując stronę podmiotową i przedmiotową tych porozumień, wskazują na podobieństwa i różnice między nimi. Zwracają przy tym uwagę na odmienne ich konstrukcje i wykazują mankamenty legislacyjne z tym związane, starając się ocenić efektywność i skuteczność porozumień zawieszających w praktyce.