Problematyka stosowania zakazu reformationis in peius w postępowaniu przed organami orzecznictwa lekarskiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

Celem artykułu jest przedstawienie problematyki związanej z możliwością stosowania zakazu reformationis in peius (zakaz pogarszania sytuacji oskarżonego w procesie, gdy wyrok zaskarżono wyłącznie na jego korzyść) przed organami orzecznictwa lekarskiego w postępowaniu przed organem rentowym. Problematyka ta jest istotna z tego powodu, że ukazuje de facto istnienie powszechnie akceptowalnego stanowiska wraz z pojawiającymi się pewnymi rozbieżnościami, które powstały w wyniku kreowania nietypowej linii orzeczniczej przez część judykatury, co stanowi swoiste novum. Autor omawia wpływ funkcjonowania zakazu reformationis in peius na istotę postępowania przed organem rentowym, a także przybliża ogólną charakterystykę tego zakazu w odniesieniu do przepisów kodeksu postępowania administracyjnego oraz ustaw emerytalno-rentowych.

Bibliografia/References

Antonów, K., Bartnicki, M. i Suchacki, B. (2009). Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Komentarz. ABC. Komentarz do art. 124. LEX/el.

Antonów, K. (2011). Sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych. Pojęcie oraz właściwości postępowań przedsądowych i ochrony cywilnosądowej. Warszawa.

Białecka, A. (2016). Zakaz reformationis in peius w postępowaniu administracyjnym. Młody Jurysta, (1).

Choduń, A. Gomułowicz, A. i Skoczylas, A. Klauzule generalne i zwroty niedookreślone w prawie podatkowym i administracyjnym. Warszawa.

Cholewa-Klimek, M. (2010). Postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Warszawa, LEX/el.

Dziurda, M. (2010). Szczególna zdolność sądowa organów państwowych oraz państwowych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości

prawnej. Przegląd Prawa Cywilnego, (1).

Gajda-Durlik, M. (2005). Postępowanie w sprawach zakresu ubezpieczeń społecznych. Przemyśl.

Gierczak, B. (2006). Rażące naruszenie prawa jako przesłanka wyjątku od zasady reformationis in peius na gruncie kodeksu postępowania administracyjnego. Casus, (2).

Gudowska, B. (2001). Dowód z opinii lekarza biegłego. Przegląd Ubezpieczeń Społecznych i Gospodarczych, (6).

Górny, W. (2014). Instytucja zakazu reformationis in peius z art. 139 k.p.a., jako gwarancja procesowa, umożliwiająca swobodne korzystanie z zasady dwuinstancyjności w postępowaniu administracyjnym. Internetowy Przegląd Prawniczy TBSP UJ, (1/14).

Klimas, M. (2013). Postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Warszawa. LEX/el.

Moszczyńska, U. (2018). Strony postępowania odrębnego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, Poznań: WPiA UAM.

Proskin, L. (2011). Decyzja w postępowaniu administracyjnym. Zeszyty Naukowe WSOWL, 4(162).

Skóra, A. (2017). Zakaz refomationis in peius w ogólnym postępowaniu administracyjnym. Poznań.

Szubiakowski, M. (2004). W: M. Wierzbowski (red.), Postępowanie administracyjne — ogólne, podatkowe, egzekucyjne i przed sądami administracyjnymi. Warszawa.

Warzocha, E. (2008). Skutki wprowadzenia dwuinstancyjnego postępowania lekarskiego w sprawach rentowych. Warszawa: Instytut Wymiaru Sprawiedliwości.

Woś, T. (2013). W: T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, A. Krawiec, M. Kamiński i T. Kiełkowski, Postępowanie administracyjne. Warszawa.

Wróbel, A. (2005). W: M. Jaśkowska i A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Kraków.

Wróbel, A. (2008). Stosowanie zasad ogólnych postępowania administracyjnego w postępowaniach w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. W: Ł. Kucharczyk-Rok i B. Niedziałek (red.), Polskie Stowarzyszenie Ubezpieczenia Społecznego. Procedury w ubezpieczeniach emerytalnym i rentowym. Gniezno.

Wróbel, A. (2015). W: M. Jaśkowska i A. Wróbel, Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego. Kraków.

Zimmermann, J. (2003). Prawo administracyjne. Zakamycze.

Żukowski, L. i Sawuła, R. (1994). Postępowanie administracyjne. Wrocław.