Celem opracowania jest wykazanie charakteru prawnego wsparcia dla ekonomii społecznej, w tym ustalenie podmiotów wspierających i beneficjentów wsparcia oraz środków pomocowych. Wsparcie dla ekonomii społecznej ma charakter funkcjonalny (przedmiotowy) i łączy się z ogólnym wytyczeniem szeregu działań skierowanych do wszelkich podmiotów ekonomii społecznej, w tym przedsiębiorstw społecznych. Wsparcie ekonomii społecznej wypływa z określonych przesłanek o charakterze prawnym, do których należy zaliczyć w pierwszej kolejności konstytucyjną zasadę społecznej gospodarki rynkowej i wynikające z niej lub łączące się z tą zasadą klauzule interesu publicznego i sprawiedliwości społecznej. Wsparcie ekonomii społecznej jest zadaniem administracji publicznej oraz samorządu wojewódzkiego. Realizowane jest przy wykorzystaniu instrumentów finansowych, ale także organizacyjnych oraz programów wsparcia. Przepisy określające wsparcie ekonomii społecznej są wysoce niedoskonałe, niespójne, chaotyczne i wymagają usystematyzowania. Przeprowadzone badania mają charakter analizy formalno-dogmatycznej.

Przedmiotem nowej ustawy o ekonomii społecznej są przede wszystkim tworzenie, organizacja i zasady działania przedsiębiorstwa społecznego oraz nadzór nad takim przedsiębiorstwem. Przedsiębiorstwo społeczne jest tworzone przez właściwego wojewodę na wniosek określonego podmiotu ekonomii społecznej. Przedsiębiorstwo to nie ma określonej formy organizacyjno-prawnej, jego status nie został w pełni określony, choć jest ono powołane w celu wykonywania działalności gospodarczej, a także z zakresu użyteczności publicznej oraz innej działalności zarobkowej. Ustawa o ekonomii społecznej stanowi wyraz wdrożenia do systemu prawa koncepcji i jednocześnie programu społeczno-ekonomicznego, co wiąże się z koniecznością jurydyzacji całego szeregu kategorii pojęciowych oraz powiązania ich z analogicznymi lub podobnymi kategoriami z obszaru prawa pozytywnego.

Warunki nadzwyczajne, w jakich przyszło funkcjonować przedsiębiorcom po ogłoszeniu w Polsce stanu epidemii to ogarniający całą gospodarkę głęboki kryzys. Zaistniała sytuacja wymusza na prawodawcy odpowiednie ukształtowanie prawa „stanu epidemii” i prawa „kryzysu gospodarczego”. W Polsce prawo takie zostało ustanowione, nadana mu została określona treść, w ramach której wskazane zostały przede wszystkim różnorodne środki wsparcia przedsiębiorców, ale także kompetencje organów i instytucji wyznaczonych do podejmowania działań na rzecz przedsiębiorców. Wypada ustalić, czy działania ustawodawcy były adekwatne do zaistniałej sytuacji, a w szczególności, czy stworzone zostały odpowiednie podstawy prawne dla funkcjonowania przedsiębiorców w warunkach epidemii. Wydaje się oczywiste, że wsparcie przedsiębiorców powinno być ujmowane jako obowiązek państwa, czyli w rzeczywistości powinny być rozumiane jako obowiązki wielu podmiotów występujących w imieniu państwa. Istotne staje się ustalenie wykazu tych podmiotów oraz określenie ich roli w procesie wsparcia przedsiębiorców z punktu widzenia zakładanych efektów podejmowanych przez nie czynności. Nie bez znaczenia pozostają przy tym również przesłanki oddziaływania państwa na gospodarkę w warunkach epidemii i kryzysu.