Celem artykułu jest analiza statusu wykonawcy-oferenta na podstawie Prawa zamówień publicznych, a w szczególności: ustalenie granic temporalnych tego statusu, praw i obowiązków podmiotu, któremu przysługuje ten status, oraz zbadanie wewnętrznej dynamiki zachodzącej w grupie wykonawców-oferentów. W postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego opartym na modelu przetargowym można wyróżnić trzy etapy: przedofertowy, ofertowy i przedkontraktowy. Z kolei art. 7 pkt 30 Pzp pozwala zidentyfikować cztery kategorie wykonawców, z których tylko dwie odnoszą się do uczestników postępowania. Status wykonawcy-kandydata łączy się z przedofertowym etapem postępowania, natomiast status wykonawcy- -oferenta aktualizuje się wraz z rozpoczęciem etapu ofertowego, ustaje zaś z chwilą zakończenia etapu przedkontraktowego, a więc w momencie udzielenia zamówienia. Zarówno krąg wykonawców-oferentów, jak i ich prawa i obowiązki ulegają przeobrażeniom w momencie uprawomocnienia się wyniku postępowania ogłoszonego przez zamawiającego. O ile na etapie ofertowym wykonawcy- oferenci mają prawo aktywnie działać w kierunku utrzymania swojej oferty w postępowaniu lub wyeliminowania ofert konkurentów, o tyle na etapie przedkontraktowym niewybranym wykonawcom pozostaje oczekiwać na reaktywację etapu ofertowego, do czego może dojść w przypadku uchylania się wykonawcy, którego oferta została wybrana, od zawarcia umowy.

Celem artykułu jest omówienie konsekwencji upływu terminu związania ofertą złożoną w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, oraz ocena rozwiązania wprowadzonego do Prawa zamówień publicznych z 2019 r. z perspektywy Kodeksu cywilnego, który ustanawia ogólny reżim prawny obrotu gospodarczego. Według klasycznej cywilistyki oferta, która przestaje wiązać oferenta, wygasa, co oznacza, że oświadczenie oblata o przyjęciu takiej oferty nie prowadzi do nawiązania stosunku prawnego (umownego albo przedkontraktowego). Prawo zamówień publicznych z 2004 r. nie regulowało skutków upływu terminu związania ofertą, co było zarzewiem sporów doktrynalnych oraz źródłem rozbieżności w orzecznictwie. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-35/17 złagodził je tylko do pewnego stopnia i wymagał interwencji ustawodawcy krajowego. Rozwiązanie przyjęte w Prawie zamówień publicznych z 2019 r. polega na możliwości wyrażenia przez wykonawcę zgody na zawarcie umowy, co w sensie cywilistycznym stanowi ponowienie oferty. Model zaprojektowany jako wyraz kompromisu pomiędzy zapewnieniem skuteczności postępowań przetargowych a potrzebą zachowania spójności z podstawowymi konstrukcjami prawa cywilnego rodzi jednak szereg wątpliwości. Tworzy bowiem nieprzetargową fazę postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, co utrudnia opisanie sytuacji prawnej uczestników za pomocą tradycyjnych konstrukcji cywilistycznych.