Ustawa z 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych obowiązuje już od 20 lat. Okres ten skłania do oceny tego aktu prawnego. Podstawę oceny mogą w szczególności stanowić przeprowadzone w tym okresie zmiany ustawy. Niektóre z nich zmierzały do swego rodzaju promocji tej formy zatrudnienia, głównie jednak miały na celu objęcie wykonawcy pracy tymczasowej ochroną adekwatną do jego szczególnego statusu prawnego. Mimo wielu zmian, ustawa nie jest wolna od wad, a skala naruszeń jej przepisów jest wciąż znaczna.

Wprowadzone do kodeksu pracy przepisy o pracy zdalnej ustanowiły wiele swoistych rozwiązań z dziedziny bhp. W artykule podjęta zostanie próba ich klasyfikacji. Celem artykułu jest spojrzenie na te przepisy z punktu widzenia zasad prawa bhp. Celem jest ustalenie uzasadnienia dla obowiązywania takich przepisów, ich miejsca w systemie prawa bhp, jak też reguł, na podstawie których powinny być one stosowane.

Praca zdalna to bez wątpienia jedno z ważniejszych nowych rozwiązań prawnych przyjętych w prawie pracy w związku z pandemią COVID-19. Celem artykułu jest analiza pojęcia pracy zdalnej, relacji zachodzących między pracą zdalną i telepracą, a także określenie miejsca przepisów dotyczących pracy zdalnej w stosunku do innych uregulowań prawa pracy oraz w ramach tej gałęzi prawa. Według autora zasadniczy cel pracy zdalnej, a mianowicie „przeciwdziałanie COVID-19”, skłania do postrzegania jej jako instytucji prawa ochrony pracy.