Sprzeciw wobec zgłoszenia znaku towarowego w znowelizowanym prawie polskim i unijnym

A purpose of the article is the analysis of legal solutions concerning opposition proceedings on a trade mark application adopted by the legislator in the Industrial Property Law and their comparison to the Union procedure for opposition. The provisions of both substantive and procedural law on opposition proceedings in trade mark law in relation to several recent amendments of the Industrial Property Law have been assessed herein. The following aspects of legal solutions contained in the Polish Law and the Union procedure for opposition have been compared herein: entities who have standing to file a notice of opposition, grounds and time limits to file a notice of opposition, examination of admissibility of the opposition, a course of opposition proceedings, and the procedure for the examination of the opposition that has been deemed unfounded by the applicant. Furthermore, the article has voiced some criticism against certain solutions adopted by the Polish legislator which refer, among others, to incomplete regulation of opposition proceedings in trade mark law, a narrowed group of entities empowered to file a notice of opposition, a need to make the content of an opposition more precise, and unjustified abolition of the examination of an opposition in the course of adversarial proceedings. The considerations made herein resulted in the formulation of conclusions de lege ferenda.

Celem artykułu jest analiza przyjętych przez ustawodawcę rozwiązań prawnych dotyczących postępowania w sprawie sprzeciwu wobec zgłoszenia znaku towarowego w ustawie — Prawo własności przemysłowej i ich porównanie z unijną procedurą sprzeciwową. Poddano ocenie zarówno przepisy prawa materialnego, jak i procesowego dotyczące postępowania sprzeciwowego w prawie znaków towarowych na tle kilku ostatnich nowelizacji ustawy — Prawo własności przemysłowej. Porównano rozwiązania obowiązujące w polskiej ustawie z unijną procedurą sprzeciwu w zakresie takich zagadnień, jak: podmioty legitymowane czynnie do wniesienia sprzeciwu, podstawy sprzeciwu i terminu jego wniesienia, badanie dopuszczalności sprzeciwu, przebieg postępowania sprzeciwowego i tryb rozpoznania sprzeciwu uznanego przez zgłaszającego za bezzasadny. Sformułowano uwagi krytyczne w odniesieniu do niektórych rozwiązań przyjętych przez polskiego ustawodawcę dotyczących m.in.: niekompletnej regulacji postępowania w sprawie sprzeciwu w prawie znaków towarowych; zawężonego kręgu podmiotów legitymowanych do wniesienia sprzeciwu; potrzeby uszczegółowienia treści sprzeciwu; nieuzasadnionego zniesienia rozpoznania sprzeciwu w trybie postępowania spornego. Poczynione rozważania pozwoliły na sformułowanie wniosków de lege ferenda.