Udzielając zgody pracodawcy w sytuacjach wskazanych w przepisach prawa, pracownik upoważnia go do podjęcia określonego działania, np. pracownica w ciąży upoważnia pracodawcę do delegowania jej poza stałe miejsce pracy (art. 178 k.p.). Choć wiele przepisów w kodeksie pracy, a także innych ustawach używa tego określenia, to pojęcie zgody nie zostało zdefiniowane przez polskiego ustawodawcę. W przepisach prawa unijnego regulujących udzielanie zgody są wskazane konieczne cechy tej czynności (zachowania). Są nimi: dobrowolność, konkretność, świadomość i jednoznaczność okazania woli, którym osoba w formie oświadczenia lub wyraźnego działania potwierdza udzielenie zgody. A zatem jedynie zgodę udzieloną przez pracownika w powyższych warunkach można uznać za wyraz jego woli. Z opisanych w artykule badań empirycznych wynika, że pracownicy wbrew swojemu przekonaniu nie posiadają wiedzy na temat prawa pracy, w szczególności co do okoliczności prawnych związanych z udzielaniem zgody na określone działania pracodawcy. Zdaniem autorów niniejszego artykułu wiedza na ten temat jest niezbędna dla świadomego wyrażenia zgody przez pracownika. W związku z powyższym niezbędnych informacji powinien udzielać pracownikowi pracodawca. W większości przypadków przepisy prawa nie nakładają na pracodawcę wprost obowiązku informowania pracownika o okolicznościach związanych z udzielaniem zgody, ale obowiązek taki należy wywodzić z powinności współdziałania przy realizacji zobowiązania. Wydaje się, iż biorąc pod uwagę fakt, że pracownicy nie mają zdecydowanie złego zdania o przestrzeganiu przepisów prawa pracy przez pracodawców, istnieje szansa, że wykonywanie takich obowiązków przez pracodawców wpłynie pozytywnie na budowanie między stronami stosunku pracy relacji opartych na zaufaniu, co przynosi istotne korzyści obu stronom.

Na straży wolności i praw człowieka stoi państwo, które zapewnia także bezpieczeństwo obywateli w każdej sferze ich życia i każdych warunkach. Działania państwa zawsze odnoszą się do człowieka jako jednostki i jako członka społeczeństwa i powinny być ukierunkowane na zapewnienie i ochronę zarówno interesów jednostkowych, jak i interesu zbiorowego. W ramach działań podejmowanych na rzecz dobra wspólnego należy wskazać te, które są związane z ochroną życia i zdrowia człowieka. To na władzy publicznej ciąży prawny obowiązek podjęcia działań eliminujących bądź przynajmniej minimalizujących wszelkie zagrożenia dla życia i zdrowia człowieka, które obejmują także zwalczanie chorób epidemicznych. W tym aspekcie istnieje właśnie możliwość przymusowego skierowania określonej osoby do pracy przy zwalczaniu epidemii. Ustawodawca tworzy jednak krąg osób wyłączonych z tej możliwości, z powodu wystąpienia określonych przyczyn. Celem artykułu jest omówienie tych okoliczności.