Dopuszczalność udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w formie telemedycyny i ich finansowania ze środków publicznych

Autor podejmuje próbę zdefiniowania pojęcia telemedycyny w oparciu o międzynarodowe, w tym unijne, dokumenty i dorobek piśmiennictwa polskiego i zagranicznego oraz ustalenia dopuszczalności zdalnego udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w świetle przepisów regulujących zasady wykonywania zawodów medycznych i prowadzenia działalności leczniczej. Analizuje także zagadnienie dopuszczalności finansowania ze środków publicznych świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych w formie telemedycyny, w tym zwrotu kosztów takich świadczeń udzielonych w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej w UE.

Bergmann, K.O. (2016). Telemedizin und das neue E-Health-Gesetz - Überlegungen aus arzthaftungsrechtlicher Perspektive. Medizinrecht, (34), 497-502, https://doi.org/10.1007/s00350-016-4321-2

Bulitz, R. (2018). Telemedizin in Deutschland. Der Einsatz von Informations- und Kommunikationstechnologien in der medizinischen Versorgung. München: Studylab.

Chojecka, M. i Nowak, A. (2016). Telemedycyna na tle polskich regulacji prawnych – szansa czy zagrożenie? internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny, (8), 74-81.

Dierks, C. (1999). Rechtliche und praktische Probleme der Integration von Telemedizin in das Gesundheistwesen in Deutschland. Berlin.

Dierks, C. (2002). Telemedizin aus juristischer Sicht. W: N. Klusen, A. Meusch (red.), Gesundheitstelematik (227-234). Baden-Baden: Nomos.

Dierks, C. (2016). Der Rechtsrahmen der Fernbehandlung in Deutschland und seine Weiterentwicklung. Medizinrecht, (34), 405-410, https://doi.org/10.1007/s00350-016-4295-0

Dochow, C. (2017). Grundlagen und normativer Rahmen der Telematik im Gesundheitswesen. Baden-Baden: Nomos, https://doi.org/10.5771/9783845285313

Giętkowski, R. (2013). Odpowiedzialność dyscyplinarna w prawie polskim. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.

Glanowski, G. (2015). Telemedycyna w świetle ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Monitor Prawniczy, (18), 978-981.

Gruner, A. (2017). Quo vadis, Fernbehandlungsverbot? Gesundheitsrecht, (5), 288-294, https://doi.org/10.9785/gesr-2017-0504

Häckl, D. (2010). Neue Technologien im Gesundheitswesen. Rahmenbedingungen und Akteure. Wiesbaden: Gabler, https://doi.org/10.1007/978-3-8349-6094-8

Hahn, E. (2018). Telemedizin und Fernbehandlungsverbot - eine Bestandsaufnahme zur aktuellen Entwicklung. Medizinrecht, (36), 384-391, https://doi.org/10.1007/s00350-018-4932-x

Hahn, E. (2019). Telemedizin - das Recht der Fernbehandlung. Wiesbaden: Springer, https://doi.org/10.1007/978-3-658-26737-7

Kaczan, D. (2017). Telemedycyna w prawie polskim i kilka uwag na tle prawa unijnego. Zeszyty Prawnicze, (17.1), 93-105.

Kalb, P. (2018). Rechtliche Aspekte der Telemedizin. Gesundheitsrecht, (8), 481-488, https://doi.org/10.9785/gesr-2018-170803

Karl, B. (2016). Rechtsfragen grenzüberschreitender telematischer Diagnostik und Therapie. Medizinrecht, (34), 675-681, https://doi.org/10.1007/s00350-016-4376-0

Knieps, F. (2018). Sozialstaat reloaded - Der Wandel von Sozial- und Gesundheitsrecht im Lichte internationaler Entwicklungen. Zeitschrift für ausländisches und internationales Arbeits- und Sozialrecht, (2), 172-183.

Komisja Europejska (2015). Sprawozdanie Komisji dotyczące funkcjonowania dyrektywy 2011/24/UE w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. COM(2015) 421. Bruksela.

Komisja Wspólnot Europejskich. (2008). Komunikat Komisji do Parlamentu europejskiego, Rady, Europejskiego komitetu ekonomiczno-społecznego oraz Komitetu regionów w sprawie korzyści telemedycyny dla pacjentów, systemów opieki zdrowotnej i społeczeństwa. Bruksela.

Korytowska, A. (2009). Problem zgodności Kodeksu etyki lekarskiej z Konstytucją RP. Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, (1), 53-69.

Lach, D. E. (2010). Nowe przepisy dotyczące koordynacji systemów opieki zdrowotnej w UE. W: Z. Niedbała (red.), Księga pamiątkowa w piątą rocznicę śmierci Profesora Andrzeja Kijowskiego (117-130). Warszawa: Wolters Kluwer.

Lach, D. E. (2015). Kilka uwag o wdrożeniu dyrektywy w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. Praca i Zabezpieczenie Społeczne, (4), 2-9.

Locher, W. G. (2017). Fernbehandlung Gestern und Heute. Von der Briefkastenmedizin zur Telemedizin. BayerischesÄrzteblatt, (10), 514-515.

Mittelstadt, B. (2017). Die Sprechstunde fällt aus. Die Verdrängung der werteorientierten Medizin durch Algorithmen. W: P. Otto, i E. Gräf, 3TH1CS: Die Ethik der digitalen Zeit. Berlin: iRights Media.

Nowak, A. (2018). Telemedycyna transgraniczna: problematyka prawa właściwego dla przypadków odpowiedzialności cywilnej podmiotów medycznych na gruncie prawodawstwa unijnego. Prawo Mediów Elektronicznych,(1), 36-45.

Spickhoff, A. (2018). Rechtsfragen der grenzüberschreitenden Fernbehandlung. Medizinrecht, (36), 535-543, https://doi.org/10.1007/s00350-018-5006-9

Stankiewicz, R. (2016). Krajowe systemy ochrony zdrowia a Unia Europejska. Przykład Polski. Warszawa: Wolters Kluwer.

Świtała, K. (2018). Pacjent jako beneficjent ograniczeń jawności elektronicznej dokumentacji medycznej. Warszawa: C.H. Beck.

World Health Organisation. (1998). WHO. A health telematics policy in support of WHO’s Health-For-All strategy for global health development: report of the WHO group consultation on health telematics, 11–16 December, Geneva, 1997. Geneva.

Wyrembak, J. (2003). Kodeks etyki lekarskiej a system prawa. Państwo i Prawo, (10), 30-44.

Zielińska, E. (2001). Odpowiedzialność zawodowa lekarza i jej stosunek do odpowiedzialności karnej. Warszawa: Liber.