Artykuł 28 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych umożliwia Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych umarzanie należności z tytułu składek. Wniosek płatnika jest rozstrzygany w formie decyzji. Od pewnego czasu problematyka umarzania należności z tytułu składek została przez ZUS „scentralizowana” i zajmuje się tym Centrum Umorzeń. Z teoretycznego i praktycznego punktu widzenia jest istotne, czy podmiotem wydającym decyzje jest Centrum Umorzeń (kierownik Centrum Umorzeń), czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych działający poprzez Prezesa Zakładu lub pracownicy Zakładu działający z upoważnienia Prezesa ZUS.

Przedmiotem glosy jest wyrok Sądu Najwyższego z 13.09.2018 r., w którym dokonano kwalifikacji prawnej napiwku — na płaszczyźnie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Orzeczenie nie może być uznane za prawidłowe, ponieważ Sąd Najwyższy sformułował tezę o źródłach finansowania podatku i składek bez odwołania się do przepisów, poprzestając na intencjach „napiwkodawcy” jako kluczowym czynniku kształtującym prawa i obowiązki płatnika.