Wezwanie przez organ Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej do przekazania (okazania) przez przedsiębiorcę dokumentów może być sformułowane na podstawie różnych przepisów prawa, i niekoniecznie w ramach prowadzonej inspekcji czy kontroli, co determinuje konsekwencje niezadośćuczynienia jemu. Celem glosy jest zasadniczo krytyczne odniesienie się do prezentowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny interpretacji art. 37at ust. 8 ustawy z 6.09.2001 r. – Prawo farmaceutyczne stanowiącego jedną z podstaw prawnych do sprawowania nadzoru (dozoru), a nie jedynie inspekcji albo kontroli, reglamentowanej działalności gospodarczej przez organy Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej.

Naczelny Sąd Administracyjny prezentuje stanowisko, że z przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie jest możliwe wywiedzenie zakazu prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych przez przedsiębiorcę z określonego w zezwoleniu punktu sprzedaży przy użyciu środków komunikacji elektronicznej. Z tym poglądem nie można się zgodzić, przede wszystkim ze względu na cele ustawowej reglamentacji sprzedaży napojów alkoholowych. Przy tym z rozważań NSA zawartych w uzasadnieniu glosowanego orzeczenia wynika, że jego źródłem było przede wszystkim wadliwe identyfikowanie formy czynności prawnej, jaką jest forma umowy sprzedaży, ze sposobem wyboru kontrahenta przez kupującego. Celem glosy jest krytyczne odniesienie się do prezentowanej przez NSA interpretacji przepisów prawa stanowiących podstawę reglamentacji sprzedaży napojów alkoholowych przez przedsiębiorcę.