Przepisy Ordynacji podatkowej (dalej: o.p.) posługują się pojęciem sprawy podatkowej, używając go w kilku odmiennych znaczeniach. W obowiązujących od 1.01.2016 r. przepisach dotyczących pełnomocnictw, wskazując na zakres umocowania przy pełnomocnictwie ogólnym i szczególnym, ustawodawca również się nim posłużył. Pojęcie to pojawiło się m.in. w art. 138e o.p., zgodnie z którym pełnomocnictwo szczególne upoważnia do działania we wskazanej sprawie podatkowej lub innej wskazanej sprawie należącej do właściwości organu podatkowego. W praktyce funkcjonowanie przepisów o pełnomocnictwie szczególnym i brak definicji pojęcia sprawy podatkowej, w ramach której działa pełnomocnik, ujawniło szereg wątpliwości związanych właśnie ze sposobem interpretacji tego pojęcia. Celem artykułu — z uwagi na toczące się aktualnie dyskusje w judykaturze — jest rozstrzygnięcie, w jaki sposób rozumieć ten termin. Czy pojęcie „sprawy podatkowej”, którym posługuje się ustawodawca na gruncie art. 138e § 1 o.p., oznacza sprawę w ujęciu materialnym, czy w znaczeniu procesowym? Innymi słowy, czy w rozumieniu tego przepisu sprawa podatkowa powstaje dopiero z chwilą wszczęcia postępowania podatkowego, czy istnieje wcześniej, niezależnie od aspektu proceduralnego?