Zarządzanie w XXI wieku według teorii integralnej i paralelnych

Monografia czerpie inspiracje z prac K. Wilbera i J. Wade’a, w których sformułowano teorię integralną. Podstawowy model objaśniający tę teorię to model AQAL. W monografii autor proponuje zaś własny model czterech sekwencji zarządzania, który jego zdaniem odpowiada kolejnym ćwiartkom modelu AQAL i pozwala zakotwiczyć proces zarządzania w obiektywnej rzeczywistości. Pozwala to przedstawić pewną procedurę zarządzania o charakterze teorii – integralną teorię zarządzania. Teoria zawiera osiem podstawowych twierdzeń udowadnianych w kolejnych rozdziałach monografii.

1. Wraz z rozwojem epoki przemysłowej coraz większe znaczenie ma rozwój normalizacji i instytucjonalizacji zarządzania, sprzyjający rozwojowi różnych rodzajów organizacji i władzy będącej przejawem obiektywizacji zarządzania, co zmienia się w toku procesu globalizacji (rozdz. 1).

2. W toku globalizacji znaczenia nabiera zarządzanie międzyorganizacyjne sprzyjające rozwojowi specjalizacji i innowacyjności, co poprawia konkurencyjność organizacji (rozdz. 2).

3. Proces zarządzania nierozerwalnie związany jest z ciągłą obiektywizacją, pozwalającą na zakotwiczenie zarządzania w rzeczywistości i weryfikację jej poprawności (rozdz. 3).

4. Proces organizacji w toku rozwoju globalizacji ma tendencje do decentralizacji i rozwoju struktur horyzontalnych, rozwoju zarządzania procesowego i samozarządzania (rozdz. 4).

5. Rozwój procesu globalizacji sprzyja wzrostowi roli i znaczenia miękkich czynników zarządzania (rozdz. 5).

6. Proces globalizacji i decentralizacji struktur organizacyjnych sprzyja powstawaniu i rozwojowi relacji międzyorganizacyjnych, co wzbogaca relacje międzyorganizacyjne o czynniki miękkie, sprzyja rozwojowi nowych rodzajów wyspecjalizowanych organizacji współpracujących w sieciach, rozwija relację czynników miękkich i instytucjonalizację relacji międzyorganizacyjnych sprzyjających rozwojowi samozarządzania, a osłabiających struktury wertykalne, hierarchiczne, scentralizowane – jako mniej efektywne w tych warunkach (rozdz. 6).

7. Rozwój współpracy międzyorganizacyjnej sprzyja powstawaniu struktur międzyorganizacyjnych, takich jak sieci współpracujących organizacji i klastry, co sprzyja ich instytucjonalizacji (rozdz. 7).

8. Współpraca międzyorganizacyjna sprzyja kreacji relacji międzyorganizacyjnych umożliwiających swobodne włączanie i wyłączanie procesów globalizacji i dostarcza instrumentów do stymulowania globalizacji (rozdz. 8).