Najlepsze ceny Specjalne oferty dla członków klubu książki PWE Najtańsza dostawa
Dr Daniel Dąbrowski
ORCID: 0000-0003-3072-5267

Doktor nauk prawnych, adiunkt na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego; autor wielu publikacji z zakresu prawa cywilnego, w tym prawa spółek, m.in. monografii Nabywanie akcji własnych przez spółkę akcyjną (2010). Współautor monografii: Umowa przewozu osób (2018), Międzynarodowe konwencje przewozowe (2019), komentarza do konwencji CMR (2015) i komentarza do Prawa przewozowego (2014, 2020).

 
DOI: 10.33226/0137-5490.2023.6.4
JEL: K22

Celem artykułu jest określenie, w jakim stopniu prawo umów może być wykorzystywane przez prawodawcę jako instrument wspierający ochronę środowiska. Prawo umów – jako część prawa cywilnego – reguluje co do zasady prawa i obowiązki stron stosunku cywilnoprawnego. Istnieje jednak tendencja instrumentalnego wykorzystywania prawa cywilnego (w tym prawa umów) do realizacji wartości publicznych. Autor wskazuje na obowiązujące unormowania w zakresie prawa umów, które mogą wywierać wpływ na stan środowiska naturalnego. Najwięcej przykładów w tym zakresie dostarcza prawo umów konsumenckich. Zwłaszcza w ostatnich latach akty prawne dotyczące ochrony konsumenta wydawane przez Unię Europejską w większym stopniu uwzględniają konieczność wspierania zrównoważonej konsumpcji i ochrony środowiska. Dotyczy to m.in. uregulowania odpowiedzialności sprzedawcy za niezgodność towaru z umową, nałożenia na przedsiębiorców obowiązków informacyjnych odnoszących się do aspektów środowiskowych oferowanych towarów i usług, a także wspierania zrównoważonych przewozów poprzez zwiększanie praw pasażerów i promowanie w ten sposób transportu zbiorowego. W mniejszym stopniu idea wspierania ochrony środowiska uwzględniana jest w prawie dotyczącym umów o innym charakterze niż konsumenckie. W obrocie gospodarczym zauważalna jest jednak praktyka uwzględniania w treści umów tzw. zielonych klauzul, dzięki którym wykonanie umowy ma być możliwie przyjazne środowisku.

Słowa kluczowe: prawo umów; umowa; zrównoważony rozwój; ochrona konsumenta; ochrona środowiska
DOI: 10.33226/0137-5490.2021.7.7
JEL: K22

Prosta spółka akcyjna to nowy typ spółki kapitałowej  w prawie polskim, który ma stanowić alternatywę  głównie dla spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.  Przepisy dotyczące tej spółki przewidują m.in. zakaz  nabywania przez nią akcji własnych oraz określone wyjątki  od tego zakazu. Celem artykułu jest analiza nowego  unormowania dotyczącego nabywania akcji własnych.  Generalna ocena przepisów dotyczących nabywania  akcji własnych przez prostą spółkę akcyjną jest  co do zasady pozytywna, mimo kilku drobnych uchybień.  Autor stawia jednak tezę, że niewłaściwe jest  utrzymanie jako reguły zakazu nabywania akcji własnych.  Zasadne byłoby pominięcie tego zakazu i poprzestanie  na wskazaniu przesłanek dopuszczalnego  nabycia akcji własnych.

Słowa kluczowe: prosta spółka akcyjna; nabywanie akcji własnych; akcje własne; akcje