Zmiany technologiczne oraz społeczne wymagają stosowania w obszarze kształtowania kompetencji pracowniczych innowacyjnych rozwiązań za zakresu systemów szkoleniowych wykorzystujących nowoczesne technologie. Przykładem takich rozwiązań są platformy e-learningowe typu MOOC (Massive Open Online Courses — masowe otwarte kursy internetowe), które cieszą się coraz większym zainteresowaniem zarówno wśród dostawców usług, jak również wśród użytkowników. Różnorodność tematyczna oferowanych szkoleń na platformach e-learningowych typu MOOC pozwala dość szeroko wykorzystywać je do kształtowania kompetencji zespołów pracowniczych i zespołów projektowych przy minimalizacji kosztów ich pozyskania. Celem niniejszego artykułu jest analiza, na bazie studium przypadków, wykorzystania szkoleń e-learningowych na platformach typu MOOC do kształtowania kompetencji zespołów pracowniczych, w tym zespołów projektowych. Sukces platformy e-learningowej typu MOOC udostępnionej przez CBA czy też platformy Akademia PARP, udostępnionej przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości, które umożliwiają kształtowanie kompetencji pracowników rozumianych jako wiedza, umiejętności oraz postawy/cechy osobowości pracownika w różnych obszarach życia społeczno- -gospodarczego, wskazuje na zwiększającą się rolę tego typu narzędzi w badanym obszarze.

Celem artykułu jest pokazanie, jak zamiany w suprastrukturze przewoźnika kolejowego przyczyniają się do ograniczania negatywnego wpływu na środowisko, a tym samym do realizacji idei zrównoważonego rozwoju. Metoda badawcza łączy dwa wymiary – teoretyczny i empiryczny. W rozważaniach teoretycznych dokonano przeglądu literatury, przedstawiając teoretyczne aspekty zrównoważonego rozwoju. Ponadto zaprezentowano zagadnienia polityki transportowej oraz wyzwania transportu kolejowego w Polsce w świetle zrównoważonego rozwoju. Wymiar empiryczny został przybliżony poprzez zaprezentowanie studium przypadku przewoźnika kolejowego, który dokonał zmian w swojej suprastrukturze. Zmiany te przyczyniły się do zmniejszenia tzw. masy martwej pociągów, co zwiększyło konkurencyjność przewoźnika, a także przyczyniło się do oszczędności środowiskowych, a tym samym do realizacji polityki zrównoważonego rozwoju. Zaprezentowane zagadnienie implikuje szereg dalszych badań, których przedmiotem mogą być przeprowadzenie analizy procesu innowacyjnego wdrażanych zmian czy możliwości zastosowania podobnych modyfikacji w innych środkach transportu.

Jakość personelu, kształtowanie kompetencji pracowników przedsiębiorstw jest coraz częściej skutecznym narzędziem budowania przewagi konkurencyjnej w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości społeczno-gospodarczej. Przygotowanie kadr dla współczesnej gospodarki wymaga stosowania innowacyjnych rozwiązań w obszarze systemów szkoleniowych. Mowa tu m.in. o narzędziach edukacyjno-szkoleniowych charakterystycznych dla XXI w., w tym o rozwiązaniach symulatorowych wykorzystujących technologię wirtualnej rzeczywistości (VR) lub rozszerzonej rzeczywistości (AR). Celem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie wybranych przykładów skutecznego wykorzystania różnych technologii symulatorowych, w tym technologii VR/AR w obszarze szkolenia kadr dla sektora TSL w Polsce, a także osiąganych dzięki nim korzyści i ograniczeń w ich stosowaniu. Celem dodatkowym jest wskazanie polskich doświadczeń w zakresie szkolenia z wykorzystaniem symulatorów, a także w zakresie koncepcji wirtualnej rzeczywistości.

Wzrost znaczenia logistyki w procesach gospodarczych w ciągu ostatnich lat istotnie wpłynął na postrzeganie szeroko definiowanego systemu transportowego i jego sprawności jako elementu systemu logistycznego, z wykorzystaniem którego realizowane są procesy w łańcuchach dostaw czy też rozbudowywane są sieci logistyczne. Syntetyczną miarą efektywności logistycznej gospodarek stał się LPI — indeks wydajności logistycznej stworzony przez Bank Światowy. Ma on na celu między innymi wskazanie, jak branża TSL (transport–spedycja– –logistyka) wpływa na gospodarkę poszczególnych regionów, w tym jak silnie jest związana z rozwojem handlu i dywersyfikacją eksportu, i jak na rozwój regionalny wpływają umiędzynarodowione procesy logistyczne. Biorąc pod uwagę metodykę jego tworzenia oraz badaną grupę docelową, a także jego cykliczność i niezmienność danych wejściowych oraz możliwość porównań, należy wskazać, iż jest on odzwierciedleniem sytuacji i tendencji w sektorze TSL na świecie. Celem artykułu jest wskazanie możliwości wykorzystania potencjału logistycznego Polski (ocenianego na podstawie LPI), warunkowanego między innymi położeniem geograficznym, jako istotnego czynnika rozbudowy oraz lokalizowania inwestycji z zakresu infrastruktury logistycznej (liniowej i punktowej). Jednocześnie, analizując dane zawarte we wskaźniku, wskazano, w jaki sposób na przestrzeni lat zmieniała się pozycja Polski w kontekście rozwoju rynku TSL. Badania oparto na wartościach wskaźnika publikowanych w latach 2007–2018. W ramach rozważań dokonano interpretacji poszczególnych elementów wskaźnika, wykorzystując analizę komparatywną oraz wskazując rekomendacje i wnioski dotyczące znaczenia zmian wartości i pozycji w rankingu LPI dla Polski.