W artykule omawiane są węzłowe problemy związane z implementacją do polskiego porządku prawnego dyrektywy 2019/1937 Parlamentu Europejskiego i Rady z 23 października 2019 r. w sprawie ochrony osób zgłaszających naruszenia prawa Unii, która wprowadza jednolite dla całej Unii Europejskiej zasady ochrony sygnalistów. Bezskuteczny upływ przewidzianego w dyrektywie terminu jej wdrożenia stał się przyczynkiem do oceny charakteru zawartych w niej przepisów prawa wtórnego Unii Europejskiej, co może mieć znaczenie także przy późniejszych sporach związanych z potencjalnymi zarzutami nieprawidłowej transpozycji omawianego aktu prawnego. Analizie poddano także problem zawartej w projekcie ustawy o ochronie osób zgłaszających naruszenia prawa propozycji ukształtowania zakresu przedmiotowego zgłoszenia warunkującego ochronę, który to zakres nie uwzględnia zobowiązań międzynarodowych Rzeczypospolitej Polskiej, akcentowanych w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Podjęte w artykule rozważania dotyczą też zagadnienia deficytu projektowanych w ustawie środków ochrony prawnej sygnalistów.

Autor analizuje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczące związania sądów państwa członkowskiego zaświadczeniem o ustawodawstwie właściwym (E101 i A1) w razie stwierdzenia oszustwa. Zarówno w polskiej literaturze, jak i judykaturze orzeczeniom z tego zakresu przypisuje się różne skutki. Zdaje się dominować przeświadczenie o osłabieniu mocy wiążącej wspomnianych zaświadczeń. Artykuł ma na celu krytyczną takiego zapatrywania, a także sformułowanie wniosków płynących z rysującej się linii orzeczniczej. Pierwsza część artykułu została opublikowana w poprzednim numerze PiZS.

Autor analizuje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczące związania sądów państwa członkowskiego zaświadczeniem o ustawodawstwie właściwym (E101 i A1) w razie stwierdzenia oszustwa. Zarówno w polskiej literaturze, jak i judykaturze orzeczeniom z tego zakresu przypisuje się różne skutki. Zdaje się dominować przeświadczenie o osłabieniu mocy wiążącej wspomnianych zaświadczeń. Artykuł ma na celu krytyczną analizę takiego zapatrywania, a także sformułowanie wniosków płynących z rysującej się linii orzeczniczej.

Artykuł dotyczy prowadzonej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych kontroli działalności gospodarczej w kontekście weryfikacji podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz wysokości świadczeń z tego tytułu. Wydawało się, że zagadnienie to zostało przesądzone w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 21 kwietnia 2010 r., II UZP 1/10. Jednak ostatnie orzecznictwo, a w szczególności wyroki z 5 września 2018 r., I UK 208/17 oraz z 17 października 2018 r., II UK 301/17 i II UK 302/17, zdaje się wskazywać, że problem ten wcale nie stracił na aktualności. Celem artykułu jest krytyczna analiza najnowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego z omawianego zakresu, przede wszystkim w kontekście zmian normatywnych, jakie nastąpiły po wydaniu uchwały II UZP 1/10.

Epidemia choroby COVID-19 w sposób niemający precedensu w czasach najnowszych wymusiła przyjęcie wielu rozwiązań prawnych zapobiegających dalszemu rozprzestrzenianiu się czynnika chorobowego, tj. wirusa SARS-CoV-2. Takie rozwiązania nie ominęły polskiego prawa pracy i prawa zabezpieczenia społecznego. Część z nich ma na celu zapewnienie pomocy finansowej i ulg w zakresie obowiązków składkowych pracodawcom i innym płatnikom składek, u których w związku z epidemią COVID-19 doszło do znacznego pogorszenia warunków prowadzenia działalności. Inne są nakierowane na zmniejszenie zakresu ochrony pracownika, co jest szczególne widoczne w przypadku pracowników urzędów obsługujących centralne organy administracji rządowej. Autor omawia te rozwiązania, wskazując na podstawowe problemy związane z ich stosowaniem.