Przedmiotem glosy jest analiza orzeczenia NSA dotyczącego  charakteru prawnego opłaty za wychowanie  przedszkolne dzieci wnoszonej przez ich opiekunów  prawnych. Opłata ta została obecnie ukształtowana  jako danina o charakterze publicznoprawnym. Jednak  mimo takiej kwalifikacji w dalszym ciągu aktualne jest  pytanie, czy powstaje ona z mocy prawa, czy konieczne  jest wydanie decyzji określającej jej wysokość. Każda  z tych kwalifikacji pociąga za sobą określone działania  organów gminy. W przypadku pierwszej konieczne  jest określenie wszystkich jej elementów w aktach  ustawowych lub aktach prawa miejscowego.  W przypadku drugiej konieczne jest wydanie indywidualnej  decyzji określającej jej wysokość. W opracowaniu  oceniono oba stanowiska, wskazując na ich  mankamenty, oraz zaproponowano rozwiązanie. 

Przedmiotem glosy jest orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz poprzedzającego go wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim. W wyrokach tych sąd doszedł do przekonania, że rada gminy ma kompetencje do bezpośredniego kontrolowania spółek komunalnych. Wyrok ten stanowi wyłom w dotychczasowej linii orzeczniczej, przyjmującej że nadzór i kontrola sprawowane przez komisję rewizyjną rady gminy następują pośrednio przez kontrolę działalności organu wykonawczego gminy. W artykule poddano analizie argumenty przedstawione przez sąd zarówno na tle dotychczasowego orzecznictwa, jak i wypowiedzi doktryny. W konsekwencji autor dochodzi do przekonania, że stanowisko sądu dopuszczające kontrolę spółek komunalnych przez komisje rewizyjne nie znajduje oparcia w obowiązującym stanie prawnym. Nawet jeżeli przyjąć, że rada może wskazać taki przedmiot kontroli, to nie istnieją instrumenty prawne zmuszające spółkę do podporządkowania się tej kontroli. Jedyny instrument, jaki przewidział ustawodawca, to uprawnienia do indywidualnej kontroli spółek przez radnych.

W artykule autorzy podejmują się oceny wpływu na bieżącą i przyszłą politykę energetyczną Unii Europejskiej i państw członkowskich wyroku Sądu (10.09.2019 r.) w sprawie OPAL (T-883/16). Przede wszystkim należy podkreślić, że obecne ustawodawstwo i orzecznictwo nie definiują wyraźnie zasady solidarności energetycznej.

W doktrynie prawnej termin ten był najczęściej utożsamiany z obowiązkiem wzajemnej pomocy. Przykładem takiej współpracy jest pomoc Państwom Członkowskim w przypadku klęsk żywiołowych wywołujących nadzwyczajne sytuacje dotyczące chociażby dostaw gazu. Dlatego analizowane orzeczenie ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia pojęcia solidarności energetycznej. W praktyce rozwija ono koncepcję solidarności energetycznej określając kryterium jej stosowania. Sąd zwraca uwagę na co najmniej dwa poziomy rozumienia powyższej zasady.

W świetle swojego stanowiska zasada solidarności energetycznej dotyczy nie tylko interesu UE jako całości, ale mu-
si także uwzględniać interesy poszczególnych państw członkowskich. Pod tym względem komentowana decyzja jest kamieniem milowym w rozumieniu zasady solidarności energetycznej, jej umiejscowienia w systemie prawnym, a także jej stosowania przez Unię Europejską i władze krajowe.