Artykuł jest poświęcony modelom zrzeszania się w związkach zawodowych funkcjonariuszy zatrudnionych na podstawie administracyjnoprawnej. Dotyczy to przede wszystkim funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Służby Więziennej oraz Służby Celno-Skarbowej. Zmiany ustawowe z 2019 roku wprowadziły mechanizmy pluralizmu kwalitatywnego do organizacji związków zawodowych tych grup zatrudnionych.

Artykuł dotyczy prowadzonej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych kontroli działalności gospodarczej w kontekście weryfikacji podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz wysokości świadczeń z tego tytułu. Wydawało się, że zagadnienie to zostało przesądzone w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 21 kwietnia 2010 r., II UZP 1/10. Jednak ostatnie orzecznictwo, a w szczególności wyroki z 5 września 2018 r., I UK 208/17 oraz z 17 października 2018 r., II UK 301/17 i II UK 302/17, zdaje się wskazywać, że problem ten wcale nie stracił na aktualności. Celem artykułu jest krytyczna analiza najnowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego z omawianego zakresu, przede wszystkim w kontekście zmian normatywnych, jakie nastąpiły po wydaniu uchwały II UZP 1/10.

Regulacje dotyczące należności podatkowych i składkowych normują problematykę zwolnień z
opodatkowania oraz ze składek na ubezpieczenia społeczne świadczeń związanych z podróżą
odbywaną przez zleceniobiorców. Mimo iż kwestia podróży zleceniobiorców nie została
unormowana ani w kodeksie cywilnym, ani w kodeksie pracy, wydaje się, że przynajmniej na
gruncie przedmiotowych przepisów doszło do zrównania obu rodzajów podróży. Nie rozstrzygnięto
jednak czy jest dopuszczalne, aby pojęciu „podróży służbowej” zleceniobiorców nadawać takie samo
znacznie jak „podróży służbowej” pracowników. Celem artykułu jest rozstrzygniecie zarówno
powyższej kwestii, jak i przedstawienie zasad zwolnienia ze składek na ubezpieczenia społeczne
świadczeń wypłacanych z tytułu „podróży służbowej” zleceniobiorców.

W przypadku jurydyzacji prawa do zabezpieczenia społecznego na poziomie konstytucyjnym jednym z bardziej interesujących zagadnień zarówno teoretycznych, jak i praktycznych jest pytanie o możliwość domagania się na podstawie przepisu konstytucji wyrażającego przedmiotowe prawo świadczenia w określonej wysokości. Stąd też w powoływanych w artykule porządkach konstytucyjnych mamy do czynienia albo z konstytucyjnym prawem podmiotowym, albo wyłącznie z odesłaniem do przepisów konkretyzujących to prawo. W tym drugim przypadku nie ulega wątpliwości, że konkretna treść danego prawa ma być dopiero ustalona w aktach prawnych niższego rzędu. Natomiast w sytuacji, gdy prawo do zabezpieczenia społecznego wyrażone jest w konstytucji wprost, pojawia się pytanie o jego materialny (konkretny) substrat. Jest to zazwyczaj źródłem wielu kontrowersji, zarówno w piśmiennictwie jak i orzecznictwie. Problem ten dotyczy również prawa do zabezpieczenia społecznego uregulowanego w polskiej Konstytucji z 1997 r. Celem artykułu jest przedstawienie kontrowersji związanych z powyższym zagadnieniem w polskim porządku konstytucyjnym.