Artykuł dotyczy orzecznictwa Sądu Najwyższego Kanady w zakresie relacji pomiędzy prawem do zrzeszania się a prawem do rokowań zbiorowych i prawem do strajku. Autorka analizuje takie orzeczenia jak BC Health czy SFL v Saskatchewan. Przedstawia „dialog” pomiędzy poszczególnymi sądami i trybunałami. W orzeczeniu SFL v Saskatchewan Sąd Najwyższy Kanady wskazuje na wzmacniający się międzynarodowy konsensus, że aby prawo do rokowań zbiorowych było znaczące, musi zawierać w sobie prawo do strajku. W swoich rozważaniach Sąd Najwyższy Kanady odwołuje się bezpośrednio do dorobku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu. Relacja pomiędzy orzecznictwem obu podmiotów jest wyrazista. Wyraźną wspólną bazą jest dorobek quasi-orzecznicy Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Przedmiotem artykułu jest wyrok Sądu Unii Europejskiej z 24 października 2019 r. w sprawie Porozumienia europejskich sektorowych partnerów społecznych z 21 grudnia 2015 r. „Ogólne ramy informowania urzędników i pracowników rządowej administracji centralnej oraz przeprowadzania z nimi konsultacji”. Wyrok jest efektem skargi złożonej przez Europejską Federację Związków Zawodowych Usług Publicznych (EPSU). Wyrok ten oraz przyszłe ostateczne rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wynikające z apelacji wniesionej przez EPSU) będą miały kluczowe znaczenie dla funkcjonowania mechanizmów europejskiego dialogu społecznego. Zdaniem autorki omawiane orzeczenie pozwala postawić pytania o rolę Komisji Europejskiej w tym procesie.

Rozprzestrzeniająca się pandemia COVID-19 stanowi poważny cios dla gospodarki światowej, w tym dla dotychczas stosunkowo stabilnych struktur społeczno-gospodarczych rozwiniętego kapitalizmu. W artykule przedstawiono pierwsze reakcje instytucji i partnerów społecznych. Autorzy zwracają uwagę, że kryzys pandemiczny może doprowadzić do fundamentalnej transformacji znanego nam dziś świata pracy. W opisie wizji świata pracy po pandemii pomóc mają cztery pytania postawione w artykule i dotyczące: przyszłości globalizacji, zmian w środowisku pracy, zapewnienia zabezpieczenia społecznego w szerszym zakresie oraz zmian społecznych w ocenie wartości miejsc pracy.

Autorka omawia orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w których wskazał on na bezpośrednie zastosowanie art. 21, art. 31 ust. 2 oraz art. 47 Karty praw podstawowych UE (orzeczenia Egenberger, IR v JQ, Bauer i Max Planck). Zwraca uwagę na ograniczone znaczenie tej linii orzeczniczej ze względu na utrzymanie w niej argumentacji zawartej w orzeczeniu AMS, że tam gdzie w zapisie Karty jest odwołanie do „prawa i praktyk krajowych”, taki zapis uniemożliwia bezpośrednie zastosowanie Karty. Zdaniem autorki skutek linii orzeczniczej wskazującej na bezpośrednie zastosowanie Karty zależy także od liczby i jakości pytań prejudycjalnych kierowanych przez sądy z danego państwa.