Rozwój technologiczny spowodował głębokie przemiany życia gospodarczego i społecznego. Zmienia także świat pracy. Konsekwencją rozwoju technologicznego jest osłabianie ochrony pracujących widoczne zwłaszcza w gospodarce platformowej. Prowadzi to do pytania, czy prawo pracy (prawo zatrudnienia) służące ochronie pracującego jako strony słabszej stało się nieadekwatną formą regulowania stosunków społecznych? Odpowiedź na tak po stawione pytanie wymaga skonfrontowania celów, jakim ma służyć prawna regulacja pracy ludzkiej z rzeczywistą sytuacją pracujących i zatrudniających w ramach stosunków społecznych z wykorzystaniem nowoczesnych technologii. Autor formułuje wnioski o charakterze ogólnym, odnosząc je do ewolucji oraz aktualnego stanu polskiego prawa pracy.

Celem artykułu jest analiza postanowień dyrektywy w zakresie kształtowania przewidywalnych i bezpiecznych warunków zatrudnienia oraz sposobu ich implementacji do prawa polskiego. W rezultacie też odpowiedź na pytanie, czy mechanizmy zastosowane w tym obszarze stanowią jedynie korektę dotychczasowych rozwiązań czy też można je uznać za krok w stronę zmiany modelu stosunku pracy.

Dyrektywa w sprawie adekwatnych wynagrodzeń minimalnych w Unii Europejskiej przewiduje obowiązek promowania rokowań zbiorowych oraz wymaga pod jęcia działań mających na celu zwiększenie ich zasięgu do 80%. Polska należy do państw o najniższym poziomie objęcia pracowników rokowaniami zbiorowymi w Unii Europejskiej. Artykuł omawia przyczyny takie go stanu rzeczy oraz analizuje rozwiązania prawne, których wprowadzenie mogłoby się przyczynić do ożywienia dialogu społecznego w warunkach niskiego uzwiązkowienia oraz małej aktywności partnerów społecznych.

Artykuł przedstawia prawne uwarunkowania oraz praktykę zakładowych układów zbiorowych. Punkt wyjścia stanowi analiza przepisów kształtujących zakładowe układy zbiorowe, w tym zasady ich zawierania, mechanizm obowiązywania oraz relacje do innych autonomicznych źródeł prawa pracy. Na tym tle prezentowane są dane dotyczące liczby zawieranych i obowiązujących układów zakładowych oraz zakresu objęcia pracowników i innych osób, do których układy zbiorowe są stosowane. Prezentowane dane stanowią efekt badań przeprowadzonych w okręgowych inspektoratach pracy oraz zestawienia analiz i sprawozdań przygotowywanych przez Główny Inspektorat Pracy. Autorzy podejmują próbę oceny potencjalnej i rzeczywistej roli układów zakładowych w kształtowaniu warunków zatrudnienia, zwłaszcza wobec całkowitego załamania się rokowań wielozakładowych.

Przedmiotem artykułu są prawne ramy funkcjonowania ponadzakładowych układów zbiorowych oraz ich faktyczna sytuacja. Podstawę dla wniosków stanowią badania przeprowadzone w rejestrze prowadzonym przez ministra właściwego do spraw pracy. Autorzy starają się przedstawić szerszy kontekst rokowań wielozakładowych oraz zastanawiają się nad ich przyszłością.