W ostatnich latach na krajowym rynku funduszy inwestycyjnych widoczna jest tendencja wyrażająca się w konsolidacji tego rynku, która to konsolidacja — jakkolwiek na pierwszy rzut oka wydaje się zjawiskiem właściwym tylko dla prawa prywatnego — ma szczególne aspekty tak prywatno-, jak i publicznoprawne. Najważniejszym elementem w ramach tego procesu jest bowiem uprawnienie KNF do sprawowania kontroli nad przepływami kapitałowymi zachodzącymi w obrębie danej instytucji finansowej, tj. w danym towarzystwie funduszy inwestycyjnych. Naczelną ideą tej regulacji jest niedopuszczenie do przejęcia kontroli nad danym TFI i niedopuszczenie do uzyskania znacznego wpływu na zarządzanie TFI przez akcjonariuszy, którzy nie dają rękojmi prawidłowego funkcjonowania TFI i nie zapewniają stabilności i bezpieczeństwa jego dalszej działalności. Mechanizm ten jest złożony z dwóch części. Po pierwsze, z mechanizmu zawiadomienia, na mocy którego KNF została wyposażona w kompetencje do wyrażenia sprzeciwu odnośnie do zamiaru bezpośredniego albo pośredniego nabycia albo objęcia akcji lub praw z akcji TFI w liczbie zapewniającej osiągnięcie lub przekroczenie odpowiednio 10%, 20%, jednej trzeciej, 50% ogólnej liczby głosów na walnym zgromadzeniu lub udziału w kapitale zakładowym. Po drugie zaś, co będzie przedmiotem analizy w niniejszej publikacji, z mechanizmu decyzji KNF w sprawie zakazu wykonywania prawa głosu z akcji TFI lub zakazu wykonywania uprawnień podmiotu dominującego TFI. Uwzględniając okoliczność, że decyzja ta wywiera skutki tak w sferze prawa administracyjnego, jak i handlowego, oraz że pozostaje ona poza głównym nurtem zainteresowań doktryny, celowe jest bliższe i szczegółowe scharakteryzowanie tej decyzji, procedury jej wydawania oraz konsekwencji prawnych jej wejścia do obrotu prawnego.
Słowa kluczowe: nadzór; Komisja Nadzoru Finansowego; zakaz wykonywania prawa głosu; towarzystwo funduszy inwestycyjnych; fundusz inwestycyjny; skutki korporacyjne