Celem artykułu jest określenie przesłanek powstania, przedmiotowego i podmiotowego zakresu oraz charakteru prawnego odpowiedzialności zamawiającego za zapłatę wynagrodzenia należnego podwykonawcom, wynikającej z przepisów ustawy Pzp (art. 465 w zw. z art. 464). Wiąże się w szczególności z odpowiedzią na pytanie, czy zamawiający publiczny i wykonawca odpowiadają wobec podwykonawców solidarnie, czy in solidum? Dalszy cel dotyczy zbadania systemowych relacji między wspomnianymi przepisami ustawy Pzp a przepisami Kodeksu cywilnego (art. 6471, art. 366 i n. k.c.) statuującymi analogiczną odpowiedzialność inwestora (w tym zamawiającego publicznego) za zapłatę wynagrodzenia należnego podwykonawcom w umowach o roboty budowlane. Nasuwa się zwłaszcza pytanie, czy relację tę określa zasada lex specialis derogat legi generali, czy też występuje zbieg przepisów (jaki?). Rozstrzygnięcie tych zagadnień ma istotne znaczenie z dogmatycznego punktu widzenia, a zarazem wpływa na wykładnię wspomnianych norm ustawy, a tym samym na efektywność ochrony roszczeń podwykonawców.

Glosa dotyczy interesującego problemu dopuszczalności zastrzegania w ramach swobody umów (art. 3531 k.c.), „quasi-kar umownych” polegających na obowiązku zapłaty oznaczonej kwoty na rzecz wierzyciela w razie odstąpienia przez niego od umowy z powodu opóźnienia dłużnika w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Jest to zagadnienie istotne dla praktyki, ponieważ tego rodzaju „kary umowne” pod różnymi nazwami są nierzadko stosowane w obrocie. Pogląd Sądu Najwyższego wykluczający dopuszczalność (ważność) tego rodzaju postanowień zasługuje na aprobatę, a w glosie przedstawiono szereg dalszych argumentów prawnych wzmacniających to stanowisko.

Glosa dotyczy istotnego wyroku Sądu Najwyższego, określającego kryteria oceny ważności kar umownych, których wysokość została wyrażona za pomocą mierników wartości innych niż oznaczona suma. Poglądy SN zarówno co do określenia wspomnianych kryteriów, jak i niedopuszczalności zastrzegania w polskim systemie prawnym kar umownych w postaci niepieniężnej, zasługują na pełną aprobatę. W glosie przedstawiono dodatkową argumentację wynikającą z wykładni funkcjonalnej, systemowej i prawnoporównawczej, przemawiającą za zapatrywaniami wyrażonymi przez SN oraz wpływ komentowanego wyroku na praktykę kontraktową.