Umowa o pracę na okres próbny stanowi przydatny instrument prawny, pozwalający stronom poznać się i zdecydować o dalszej współpracy. Jej regulacja pozostawała względnie prosta i przez to łatwa do wykorzystywania. Zmiany, które wprowadzono do tej umowy z dniem 26 kwietnia 2023 r., stanowią poważne utrudnienie w korzystaniu z jej zalet. Szczególne znaczenie ma tu nieudana regulacja zamiaru zatrudnienia na czas określony po zakończeniu okresu próbnego. Unormowanie to nie było – w postaci przyjętej przez polskiego prawodawcę – wymagane przez Dyrektywę 2019/1152. Zmiany te mogą zniechęcać do korzystania z umowy na okres próbny i sięgania do umowy na czas określony zamiast niej.

Artykuł poświęcony został analizie czasu pracy w za- trudnieniu równoległym. Zaprezentowane zostały ogólne uwagi o czasie pracy w takim modelu zatrudnienia, w tym także w ramach tzw. podzielonego zatrudnienia występującego niejednokrotnie w grupach kapitałowych. Autorzy prezentują mankamenty równoległego zatrudnienia   dotyczące   indywidualnego   pracownika i rozważają zasadność limitowania czasu pracy. W tym kontekście prezentują skrótowo uwagi o czasie pracy  w transporcie — zarówno lotniczym, jak i drogowym. Rozwiązania dotyczące transportu zestawiają z regula- cjami czasu pracy pracowników podmiotów leczni- czych. Biorąc bowiem pod uwagę motywy limitowania czasu w pracy w transporcie autorzy rozważają, czy podobny mechanizm nie powinien dotyczyć również pracowników podmiotów leczniczych.

Pracownicze zatrudnienie członków zarządu spółek kapitałowych stanowi element utrwalonej praktyki obrotu prawnego i gospodarczego. Wiąże się z tym jednak szereg praktycznych wątpliwości, które podważają celowość stosowania takiej formuły zatrudnienia. Należą do nich także — prezentowane w niniejszym artykule — konsekwencje łączenia się spółek prawa handlowego.

Prawne gwarancje możliwości podejmowania i realizowania działalności przez dziennikarza mają istotne znaczenie dla wypełniania jego misji służenia społeczeństwu i państwu. Wśród nich od wielu lat w medioznawstwie rozważano konieczność wprowadzenia do polskiego porządku prawnego tzw. dziennikarskiej klauzuli sumienia. Ostatecznie przyjęła ona formę normatywną w 2017 roku. Jej treść i znaczenie wymagają rozważenia zarówno z perspektywy medioznawczej jak i prawnej, którą to próbę podejmują autorzy w niniejszym artykule.

Pandemia COVID-19 wywołuje szereg skutków społecznych i gospodarczych wymagających odpowiedzi w regulacjach prawa pracy i zabezpieczenia społecznego. Tak zwana ustawa antykryzysowa z 2 marca br. wprowadza rozwiązania, które umożliwiają ograniczanie uprawnień pracowniczych, a także wsparcie państwa dla utrzymania stanu zatrudnienia. Cel ten realizują przewidziane w niej porozumienia zawieszające. Autorzy, analizując stronę podmiotową i przedmiotową tych porozumień, wskazują na podobieństwa i różnice między nimi. Zwracają przy tym uwagę na odmienne ich konstrukcje i wykazują mankamenty legislacyjne z tym związane, starając się ocenić efektywność i skuteczność porozumień zawieszających w praktyce.