Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 08/2023

Przedmiotem artykułu jest analiza wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-235/21. W wyroku tym orzeczono, że w pewnych sytuacjach zawarta umowa może zostać uznana za fakturę w rozumieniu art. 203 dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Autor stara się określić, jakie konkretne cechy musi mieć taka umowa, by mogła zostać uznana za fakturę. W świetle przeprowadzonej analizy za fakturę może zostać uznana umowa, z której wynika, że została dokonana czynność podlegająca opodatkowaniu, to zaś kryterium może spełnić jedynie umowa dotycząca przeniesienia własności rzeczy. Musi z niej również wynikać, że obie jej strony są podatnikami podatku od wartości dodanej, a ponadto musi ona określać kwotę podatku oraz stawkę podatku. Przy tym ta ostatnia może zostać wywiedziona z umowy w sposób pośredni. W końcu, nawet jeśli umowa spełnia powyższe warunki, nie będzie można jej uznać za fakturę, jeśli po jej zawarciu dostawca towaru wystawi fakturę.

Przedmiotem niniejszego opracowania jest analiza przepisów Kodeksu postępowania cywilnego regulujących problematykę doręczania pism stronom mającym status przedsiębiorcy. Analizie zostaną poddane przede wszystkim te regulacje, które pozwalają na pozostawienie doręczanego przedsiębiorcy pisma w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia. Potrzeba odniesienia się do tak ujętej problematyki wiąże się ze zmianami, jakie w przedmiotowym obszarze wprowadziła obszerna nowelizacja Kodeksu postępowania cywilnego dokonana na mocy ustawy z 9.03.2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw1. Istotne zmiany dotyczą tych sytuacji, w których adres do doręczeń udostępniony w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej nie odpowiada rzeczywistości ze względu na nieujawnienie w tej ewidencji zmiany adresu. Celem niniejszego artykułu jest w szczególności analiza i ocena tych zmian, jak również przedstawienie propozycji właściwego ujęcia skutków braku aktualizacji adresu udostępnionego w ewidencji.

Prowadzenie działalności gospodarczej jest obarczone dużym ryzykiem. Wynika ono między innym z faktu braku zachowania ostrożności podczas wyboru partnerów biznesowych. Resort finansów, opracowując kryteria należytej staranności, zwraca uwagę na możliwe zagrożenia wynikające z wyboru nowego kontrahenta, jak i z kontynuacji współpracy z dotychczasowymi kontrahentami. Brak zachowania należytej staranności w transakcjach krajowych może skutkować nieświadomym uczestnictwem w oszustwie podatkowym. Stąd konieczność otwartego dostępu do baz i rejestrów urzędowych zawierających m.in. dane rejestracyjne podatnika, jego status jako podatnika VAT, posiadane koncesje i zezwolenia na prowadzenie działalności koncesjonowanej. Nowoczesna administracja, w tym skarbowa, duży nacisk kładzie na otwartość i dostępność informacji o przedsiębiorcach. Przyjęte rozwiązania i zakres prezentowanych informacji w poszczególnych krajach europejskich znacznie się różnią. Część europejskich administracji skarbowych umożliwia sprawdzenie rzetelności kontrahenta na przykład w zakresie wywiązywania się z zobowiązań podatkowych. Celem niniejszego artykułu jest wskazanie zasadności wykorzystywania dostępnych online oficjalnych wykazów i rejestrów przedsiębiorców do sprawdzenia kontrahentów, co ma znaczenie w kwestii ograniczania ryzyka biznesowego prowadzonej działalności gospodarczej.

Artykuł analizuje sytuację prawną oraz prawo przedsiębiorcy do zaskarżania decyzji taryfowych. Omówiono w nim tryb, przesłanki i różnice towarzyszące wydawaniu decyzji taryfowej na gruncie przepisów ustawy z 10.04.1997 r. – Prawo energetyczne oraz ustawy z 7.06.2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Celem artykułu jest próba udzielenia odpowiedzi na pytanie, z jakich powodów ustawodawca zdecydował się na to, aby decyzja administracyjna odmawiająca zatwierdzenia taryfy energetycznej była weryfikowana przez sąd powszechny. Z drugiej strony, dlaczego ustawodawca uznał, że sądowa kontrola decyzji administracyjnej odmawiającej zatwierdzenia taryfy wodociągowo-kanalizacyjnej winna podlegać kognicji sądu administracyjnego?

Na podstawie ustawy z 9.02.2022 r. zmieniającej ustawę z 15.09.2022 r. – Kodeks spółek handlowych przyznano radzie nadzorczej samodzielną (z pominięciem zarządu) kompetencję do zawarcia z podmiotem trzecim (doradcą rady nadzorczej) umowy w przedmiocie przeprowadzenia przez ten podmiot badania określonej sprawy dotyczącej działalności spółki lub jej majątku lub przygotowania określonej analizy oraz opinii na koszt spółki. Celem niniejszego artykułu jest omówienie instytucji doradcy rady nadzorczej, w szczególności przyznanych mu uprawnień, nałożonych obowiązków oraz trybu jego powoływania. Generalna ocena wprowadzenia instytucji doradcy rady nadzorczej jest pozytywna. Autor rekomenduje jednak wprowadzenie pewnych wymogów co do formy utrwalenia wyników poczynionych przez doradcę rady nadzorczej na poziomie zawieranych z nimi umów.