Zakładający lotnisko użytku publicznego powinien skonsultować z gminami, których tereny zostały objęte planem generalnym, plan generalny dotyczący obszaru wymienionego w art. 55 ust. 6 pkt 1 i 4 p.l. Chociaż przepis ten wydaje się być jasny, w praktyce obrotu istnieją wątpliwości dotyczące zakresu obowiązku wynikającego z tego przepisu, w tym zwłaszcza tego, czy konsultacje powinny obejmować przekazanie przez zakładającego lotnisko użytku publicznego całego planu generalnego, czy wyłącznie informacji z art. 55 ust. 6 pkt 1 i 4 p.l. Ponadto wątpliwości budzi także forma, w jakiej dane, o których mowa w art. 55 ust. 6 pkt 1 i 4 p.l., powinny zostać przedstawione gminom. Celem publikacji jest analiza przepisu z art. 55 ust. 7 p.l. zmierzająca do określenia zakresu przedmiotowego obowiązku przeprowadzenia konsultacji z zachowaniem wszelkich wymogów formalnych.

Celem niniejszego artykułu jest dokonanie analizy możliwości stosowania normy z art. 31za ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych i wywoływanych nimi sytuacji kryzysowych do zawieszenia biegu terminów przedawnienia określonych w przepisach prawa materialnego z zakresu prawa rynku finansowego. W treści niniejszej publikacji poddano szczegółowej charakterystyce rozwiązanie uregulowane w art. 31za ustawy COVID-19, a także odniesiono się do problemów związanych z wykładnią tego rozwiązania, które to wątpliwości ogniskują się wokół zagadnienia możliwości rozszerzającego stosowania przez Komisję Nadzoru Finansowego przedmiotowego przepisu.

Kwestia przedawnienia możliwości nałożenia administracyjnej kary pieniężnej przez Komisję Nadzoru Finansowego na nadzorowaną instytucję finansową jest kwestią budzącą szczególne zainteresowanie i wątpliwości w praktyce funkcjonowania rynków finansowych. Przedawnienie możliwości nałożenia administracyjnej kary pieniężnej w reżimie ustawy z 29.07.2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi było przedmiotem analizy dokonanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 8.10.2020 r. (VI SA/Wa 308/20), gdzie Sąd ten — jak się wydaje — nie dostrzegł pryncypiów instytucji przedawnienia, a tym samym opowiedział się przeciwko możliwości zastosowania tej instytucji. W ocenie autora wyrok ten zasługuje na słowa krytyki, czemu zostanie poświęcona niniejsza glosa.

Artykuł jest poświęcony analizie postanowień i ocenie stanowiska Komisji Nadzoru Finansowego w sprawie wykonywania wymogów dotyczących wezwań na podstawie ustawy z 29.07.2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych oraz art. 69a, 73 i 89 tej ustawy. W szczególności przedmiotem opracowania jest analiza — z odwołaniem się do piśmiennictwa i praktycznych aspektów wynikających z orzecznictwa — realizacji obowiązków wezwaniowych przez podmioty zależne działające w ramach grupy kapitałowej, jak również analiza sankcji prywatnoprawnej, która to sankcja znajduje zastosowanie w przypadku naruszenia wyżej wskazanych obowiązków.

W ostatnich latach na krajowym rynku funduszy inwestycyjnych widoczna jest tendencja wyrażająca się w konsolidacji tego rynku, która to konsolidacja ma szczególne aspekty tak prywatno-, jak i publicznoprawne. Najważniejszym elementem w ramach tego procesu jest bowiem uprawnienie KNF do sprawowania kontroli nad przepływami kapitałowymi zachodzącymi w obrębie danej instytucji finansowej, tj. w danym towarzystwie funduszy inwestycyjnych. Naczelną ideą tej regulacji jest niedopuszczenie do przejęcia kontroli nad danym TFI i niedopuszczenie do uzyskania znacznego wpływu na zarządzanie TFI przez akcjonariuszy, którzy nie dają rękojmi prawidłowego funkcjonowania TFI i nie zapewniają stabilności i bezpieczeństwa jego dalszej działalności. W treści niniejszej części publikacji autorzy odniosą się w szczególności do kwestii decyzji w sprawie zakazu wykonywania prawa głosu z akcji TFI lub zakazu wykonywania uprawnień podmiotu dominującego TFI, a także wskażą publicznoprawne konsekwencje wydania przez Komisję Nadzoru Finansowego takiej decyzji, odnosząc się również do aspektów prywatnoprawnych.

W ostatnich latach na krajowym rynku funduszy inwestycyjnych widoczna jest tendencja wyrażająca się w konsolidacji tego rynku, która to konsolidacja — jakkolwiek na pierwszy rzut oka wydaje się zjawiskiem właściwym tylko dla prawa prywatnego — ma szczególne aspekty tak prywatno-, jak i publicznoprawne. Najważniejszym elementem w ramach tego procesu jest bowiem uprawnienie KNF do sprawowania kontroli nad przepływami kapitałowymi zachodzącymi w obrębie danej instytucji finansowej, tj. w danym towarzystwie funduszy inwestycyjnych. Naczelną ideą tej regulacji jest niedopuszczenie do przejęcia kontroli nad danym TFI i niedopuszczenie do uzyskania znacznego wpływu na zarządzanie TFI przez akcjonariuszy, którzy nie dają rękojmi prawidłowego funkcjonowania TFI i nie zapewniają stabilności i bezpieczeństwa jego dalszej działalności. Mechanizm ten jest złożony z dwóch części. Po pierwsze, z mechanizmu zawiadomienia, na mocy którego KNF została wyposażona w kompetencje do wyrażenia sprzeciwu odnośnie do zamiaru bezpośredniego albo pośredniego nabycia albo objęcia akcji lub praw z akcji TFI w liczbie zapewniającej osiągnięcie lub przekroczenie odpowiednio 10%, 20%, jednej trzeciej, 50% ogólnej liczby głosów na walnym zgromadzeniu lub udziału w kapitale zakładowym. Po drugie zaś, co będzie przedmiotem analizy w niniejszej publikacji, z mechanizmu decyzji KNF w sprawie zakazu wykonywania prawa głosu z akcji TFI lub zakazu wykonywania uprawnień podmiotu dominującego TFI. Uwzględniając okoliczność, że decyzja ta wywiera skutki tak w sferze prawa administracyjnego, jak i handlowego, oraz że pozostaje ona poza głównym nurtem zainteresowań doktryny, celowe jest bliższe i szczegółowe scharakteryzowanie tej decyzji, procedury jej wydawania oraz konsekwencji prawnych jej wejścia do obrotu prawnego.

Przedmiotem niniejszej, drugiej części artykułu jest zagadnienie istnienia roszczenia kondykcyjnego banków o zwrot kosztów z tytułu bezumownego korzystania przez kredytobiorców z kapitału pieniężnego udostępnionego przez banki w przypadku stwierdzenia nieważności (ex tunc) umowy kredytu. Kwestia ta powstała na gruncie orzecznictwa dotyczącego umów kredytów hipotecznych denominowanych albo indeksowanych do waluty obcej. W tej części artykułu omówiono powstałe wątpliwości, bazując na — co wymaga wyraźnego zastrzeżenia — dorobku orzecznictwa, a także proponując konkretne rozwiązania. Takie ujęcie zagadnienia wynika stąd, że będący przedmiotem niniejszego opracowania problem powstał na gruncie orzecznictwa sądowego (został niejako zainicjowany wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 20.02.2020 r., sygnatura: I ACa 635/19) i ma charakter stricte praktyczny; tym samym jego rozwiązanie powinno być niejako zaczerpnięte z dotychczasowego dorobku judykatury. W rezultacie rozważania doktrynalne, jak i analiza dorobku doktryny zostaną tutaj ograniczone do niezbędnego minimum.

Przedmiotem pierwszej części niniejszego artykułu jest problematyka dotycząca roszczenia kondykcyjnego banków o zwrot kosztów z tytułu bezumownego korzystania przez kredytobiorców z kapitału pieniężnego udostępnionego przez banki w przypadku stwierdzenia nieważności (ex tunc) umowy kredytu. Celem artykułu jest wykazanie — na podstawie analizy dotychczasowego dorobku judykatury — że w przypadku stwierdzenia nieważności ex tunc umowy kredytu bankowi w ramach jego kondykcji należny jest zwrot kosztów z tytułu bezumownego korzystania przez kredytobiorcę z kapitału. Takie ujęcie tematu jest wynikiem tego, że będący przedmiotem niniejszego opracowania problem powstał na gruncie orzecznictwa sądowego (został on niejako „zainicjowany” wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 20.02.2020 r.; sygnatura: I ACa 635/19) i jest problemem stricte praktycznym. W niniejszym artykule omówiono powstałe wątpliwości, a także zaproponowano konkretne rozwiązania.

Niniejszy artykuł został poświęcony analizie publicz- noprawnych aspektów transakcji nabywania znacznych pakietów akcji towarzystw firm inwestycyjnych. W artykule scharakteryzowano procedurę ustalania
przez Komisję Nadzoru Finansowego, czy nabywca znacznego pakietu akcji daje rękojmię prawidłowego, bezpiecznego i stabilnego działania towarzystw funduszy inwestycyjnych, jak również kwestię tak wyrażenia, jak i braku wyrażenia (sprzeciwu) przez Komisję Nadzoru Finansowego zgody na nabycie znacznego
pakietu akcji towarzystwa funduszy inwestycyjnych.

Elementem rozważania jest także przedstawienie mechanizmów zabezpieczających respektowanie obowiązków związanych z nabywaniem znacznych pakietów akcji, jak i ocena samej instytucji nadzoru nad nabywaniem znacznych pakietów akcji towarzystw funduszy inwestycyjnych.

Niniejszy artykuł został poświęcony analizie prawnej transakcji nabywania znacznych pakietów akcji towarzystw firm inwestycyjnych. Autorzy skupili się w jego treści wyłącznie na kwestiach najważniejszych z punktu widzenia praktyki prowadzenia takich transakcji.

W artykule przedstawili w szczególności specyfikę takich transakcji, ratio poddania ich przebiegu nadzorowi sprawowanemu przez Komisję Nadzoru Finansowego, jak również szczegółowo scharakteryzowali instytucję zawiadomienia o nabyciu znacznego pakietu akcji towarzystwa funduszy inwestycyjnych.