Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego nr 7/2020

Przedmiotem artykułu są nowe regulacje prawa umów budowlanych wprowadzone w niemieckim kodeksie cywilnym 1.01.2018 r., dotyczące umowy o roboty budowlane, konsumenckiej umowy o roboty budowlane oraz umowy deweloperskiej. Przedstawiono różne typy umów o roboty budowlane występujące w praktyce. Uwzględniono znowelizowane VOB/B 2016 (Verdingungsordnung für Bauleistungen. Teil B). Szczególny nacisk został położony na prawa i obowiązki stron, charakter prawny umów oraz odpowiedzialność za wady świadczenia budowlanego. Artykuł ma istotne znaczenie dla polskich wykonawców budowlanych pracujących w Niemczech.

Usługa automatycznego doradztwa finansowego (robo- -doradztwa) należy do innowacji finansowych w obszarze obsługi klienta detalicznego i jest świadczona przez podmioty z segmentu technologii finansowych. Usługa ta dotyczy najczęściej doradztwa w zakresie inwestycji i polega na wykorzystaniu algorytmów i sztucznej inteligencji do zebrania informacji od klienta i zaproponowaniu rozwiązania odpowiadającego profilowi ryzyka klienta. Taki sposób obsługi zmniejsza koszty usług doradczych oraz minimalizuje lub całkowicie znosi minimalną kwotę inwestycji wymaganą przez doradcę. Ojczyzną robo-doradztwa są Stany Zjednoczone, gdzie jest największy rynek, ale robo-doradcy są obecni również w Europie. W artykule przedstawiono najważniejsze aspekty związane z definicją, regulacjami, funkcjonowaniem, wielkością rynku na świecie i w Polsce wraz z ich prognozą do 2023 r. Z przedstawionej analizy wynika, że najbardziej prawdopodobnym rozwiązaniem w przyszłości jest model hybrydowy, w którym tradycyjny doradca finansowy odpowiadający za kształtowanie relacji z klientem wykorzystuje narzędzia robo-doradztwa do obsługi klienta. Wyzwaniem dla regulatora i nadzoru finansowego będzie wprowadzenie takich norm, które zapewnią bezpieczeństwo uczestników obrotu gospodarczego, a z drugiej strony nie będą zbyt restrykcyjne i hamujące rozwój tego innowacyjnego segmentu rynku usług finansowych.

Zbiorowe dochodzenie roszczeń konsumenckich w UE z perspektywy przedsiębiorców

The main question to be answered in this analysis relates to the impact of the EU new legislative framework on the collective redress on the legal position of the business environment. The analysis concerns the system of collective redress as proposed by the European Commission in the Proposal for a Directive on representative actions (2018). The paper presents and examines the stakeholders concerns related to the proposed by the European Commission. Specifically, it discusses the issues such as: (i) lack of adequate safeguards mitigating the risk of abusive legal actions commenced by the consumers (abusive litigation), (ii) missing criteria for qualified entities entitled to bring an representative action and (iii) uncertainty in terms of consumer mandate to initiate representative action. The paper elaborates if and to what extent these concerns were shared by the EU institutions involved in the various stages of the legislative process.

Podstawowe pytanie badawcze stawiane w ramach niniejszego artykułu dotyczy wpływu kształtującego się unijnego systemu zbiorowego dochodzenia roszczeń na sytuację prawną przedsiębiorców w Unii Europejskiej. Przedmiotowa analiza obejmuje system prawny zaproponowany przez Komisję Europejską we wniosku dotyczącym wydania dyrektywy w sprawie powództw przedstawicielskich (2018). W artykule zaprezentowano obawy przedsiębiorców związane z wprowadzeniem mechanizmu prawnego zaproponowanego przez Komisję. W szczególności poruszane zostały kwestie: (i) braku odpowiednich zabezpieczeń służących uniknięciu nadużywania drogi sądowej przez konsumentów, (ii) niewystarczających kryteriów stawianych podmiotom upoważnionym do występowania z powództwem przedstawicielskim oraz (iii) niejasności dotyczących wymogu udzielenia upoważnienia przez konsumentów, których dotyczy powództwo przedstawicielskie. Przedmiotowe rozważania dotyczą tego, czy i na ile wskazywane obawy przedsiębiorców zostały podzielone przez instytucje unijne oraz uwzględnione na poszczególnych etapach unijnego procesu legislacyjnego.

Artykuł opisuje najważniejsze, zdaniem autora, przepisy ustawy z 16.12.2016 r. o zasadach zarządzania mieniem państwowym w zakresie funkcjonowania klubu sportowego — spółki akcyjnej. Ustawa ta wprowadza przede wszystkim trzy warianty nadzoru: uzyskanie zgody walnego zgromadzenia na dokonanie określonych czynności prawnych, uzyskanie zgody organu nadzorczego na dokonanie określonych czynności prawnych, jak też określenie zasad zbywania składników aktywów trwałych przez zastosowanie trybu przetargu oraz wyjątki od obowiązku jego zastosowania. W określonej sytuacji obowiązki te muszą być stosowane przez kluby sportowe, funkcjonujące np. w formie spółki akcyjnej. Celem artykułu jest także wyjaśnienie wątpliwości, jakie wiążą się z przedmiotowymi przepisami.

Celem niniejszego artykułu jest analiza wybranych zmian prawnych w przedmiocie systemów wsparcia odnawialnych źródeł energii, wprowadzonych ustawą z 19.07.2019 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw, pod kątem realizacji unijnego celu energetyczno-klimatycznego, tj. osiągnięcia 15-procentowego udziału odnawialnych źródeł w końcowym zużyciu energii brutto przez Polskę w 2020 r. Zastosowane przez autora metody badawcze opierały się na metodzie formalno- dogmatycznej oraz komparatystycznej. Komentując wprowadzone zmiany prawne, autor uwzględnił również aspekty ekonomicznej analizy prawa. Treść niniejszego artykułu odnosi się w szczególności do analizy prosumenckiego systemu wsparcia oraz aukcyjnego systemu wsparcia, jako obecnie najpopularniejszych mechanizmów promowania energetyki odnawialnej w Polsce. Zgodnie ze stanowiskiem autora wprowadzone zmiany prawne nie powinny w istotny sposób przełożyć się na wzrost mocy zainstalowanej odnawialnych źródeł energii w 2020 roku, choć z pewnością przyczynią się do poprawy sytuacji prawnej wytwórców oraz mogą wpłynąć na wzrost atrakcyjności polskiego rynku odnawialnych źródeł energii. Autor wskazuje ponadto na konieczność harmonizacji polskiego ustawodawstwa z unijną dyrektywą 2018/2001 w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, przewidującą konieczność dynamizacji rozwoju odnawialnych źródeł energii w perspektywie kolejnego celu energetyczno- klimatycznego, wyznaczonego na 2030 r.

Przedmiotem glosy jest orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz poprzedzającego go wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim. W wyrokach tych sąd doszedł do przekonania, że rada gminy ma kompetencje do bezpośredniego kontrolowania spółek komunalnych. Wyrok ten stanowi wyłom w dotychczasowej linii orzeczniczej, przyjmującej że nadzór i kontrola sprawowane przez komisję rewizyjną rady gminy następują pośrednio przez kontrolę działalności organu wykonawczego gminy. W artykule poddano analizie argumenty przedstawione przez sąd zarówno na tle dotychczasowego orzecznictwa, jak i wypowiedzi doktryny. W konsekwencji autor dochodzi do przekonania, że stanowisko sądu dopuszczające kontrolę spółek komunalnych przez komisje rewizyjne nie znajduje oparcia w obowiązującym stanie prawnym. Nawet jeżeli przyjąć, że rada może wskazać taki przedmiot kontroli, to nie istnieją instrumenty prawne zmuszające spółkę do podporządkowania się tej kontroli. Jedyny instrument, jaki przewidział ustawodawca, to uprawnienia do indywidualnej kontroli spółek przez radnych.