Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 03/2023

Przedmiotem artykułu jest analiza uregulowań art. 99 ust. 3 pkt 2–3 prawa farmaceutycznego (p.f.), które przewidują ograniczenia antykoncentracyjne dla podmiotów prowadzących apteki, oraz postanowień art. 37ap ust. 1 pkt 2 p.f., zgodnie z którymi organ wydający zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej cofa zezwolenie, w przypadku gdy przedsiębiorca przestał spełniać warunki określone przepisami prawa, wymagane do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu. Wartykule sformułowane są dwa zagadnienia badawcze: czy postanowienia art. 99 ust. 3 pkt 2–3 p.f. obowiązują tylko w procesie wydawania zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, czy także w trakcie wykonywania działalności w formie apteki ogólnodostępnej oraz czy w razie stwierdzenia naruszenia postanowień art. 99 ust. 3 pkt 2–3 p.f. podstawę prawną do cofnięcia zezwolenia stanowi art. 37ap ust. 1 pkt 2 p.f. Zagadnienia te mają bardzo istotne znaczenie zarówno teoretyczne, jak i praktyczne. Przeprowadzona w artykule analiza prowadzi do wniosków, że przewidziane w art. 99 ust. 3 pkt 2–3 p.f. wymogi spełnienia ograniczeń antykoncentracyjnych są nie tylko warunkami uzyskania zezwolenia, ale także konieczne jest ich przestrzeganie przez cały okres wykonywania działalności w formie apteki ogólnodostępnej. Ponadto, w przypadku naruszenia wymagań określonych w przepisie art. 99 ust. 3 p.f. podstawę prawną do cofnięcia zezwolenia stanowi art. 99 ust. 3 pkt 2–3 p.f. w związku z art. 37ap ust. 1 pkt 2 p.f.

Między racjonalnym a realistycznym – test operatora rynkowego w prawie pomocy państwa Unii Europejskiej w czasach spowolnienia gospodarczego

The State's involvement in the economy tends to increase as the economic situation worsens. At the same time there is an observable decline in private sector investments. In this context, this paper aims to put forward a case for revision of the Market Economy Operator Test (MEOT) to better reflect these evolving market conditions. The analysis will seek to verify the initial assumption that the current interpretative approach to the MEOT may fail to recognize the difference between rational and realistic transactions and to determine whether improvements are possible, feasible and appropriate under the EU Treaties.

W czasach trudności gospodarczych rośnie zaangażowanie państwa w gospodarkę i jednocześnie daje się zaobserwować spadek inwestycji sektora prywatnego. W tym kontekście niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie i ocenę postulatu, że test operatora rynkowego powinien zostać zmodyfikowany dla lepszego odzwierciedlenia realiów rynkowych. Analiza będzie służyć weryfikacji założenia początkowego, że obecne podejście interpretacyjne może prowadzić do zatarcia różnicy między tym, co jest teoretycznie racjonalne, a tym, co jest osiągalne w normalnych warunkach rynkowych i na tej podstawie posłuży ocenie, czy w świetle istniejących ram traktatowych zmiany są odpowiednie, realistyczne i dopuszczalne.

Publikacja odnosi się do treści długoterminowych umów sprzedaży energii elektrycznej, znanych w terminologii uwarunkowań rynku elektroenergetycznego jako umowy PPA (Power Purchase Agreement), które zawierane są przez uczestników rynku energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych przy założeniu, że strony stosunku umownego nie są ograniczone publicznoprawnymi regulacjami w zakresie korzystania z cywilnoprawnej swobody kontraktowania. Przystępując do umowy PPA, strony dysponują pełną swobodą w zakresie ukształtowania treści łączącego ich stosunku prawnego, a co za tym idzie, mogą porozumieć się co do tego, czy wyłączyć poprzez treść umowy możliwość skorzystania z klauzuli rebus sic stantibus. W związku z tym ogólnym celem publikacji będzie ukazanie istoty umów PPA, w tym wyszczególnienie ich cech charakterystycznych poprzez ich ogólne porównanie do umów sprzedaży energii elektrycznej zawieranych w reżimie regulacji publicznoprawnych. Realizacja celu ogólnego stawianego niniejszej publikacji pozwoli na zrealizowanie celu szczególnego, jakim jest odpowiedź na pytanie, czy strony umowy PPA powinny zrezygnować z prawa do powołania się na klauzulę rebus sic stantibus.

Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy w odniesieniu do terminu przedawnienia roszczeń wynikających z umowy przewozu na gruncie konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) należy stosować zasadę przewidzianą w art. 118 zd. 2 k.c., zgodnie z którą koniec terminu przedawnienia wynoszącego co najmniej dwa lata przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Rozważania te autor opiera na założeniu, że skoro konwencja CMR nie reguluje międzynarodowego przewozu drogowego w sposób wyczerpujący, to w nieunormowanym zakresie konieczne jest zastosowanie właściwego prawa wewnętrznego. Gdyby było to prawo polskie, to w odniesieniu do problematyki przedawnienia można rozważać stosowanie art. 118 zd. 2 k.c. W artykule przedstawiona jest zarówno argumentacja przemawiająca za, jak i przeciw takiemu rozwiązaniu. Ostatecznie autor dochodzi do wniosku, że w odniesieniu do terminów przedawnienia przewidzianych w konwencji CMR nie należy stosować mechanizmu przedłużenia terminu przedawnienia do końca roku kalendarzowego.

Obowiązek przeprowadzenia przez bank oceny zdolności kredytowej z art. 70 ust. 1 ustawy – Prawo bankowe jest zwykle uważany za powinność o charakterze jedynie publicznoprawnym, bez wpływu na sferę prywatnoprawną umowy kredytowej. Komentowane orzeczenie Sądu Apelacyjnego przełamuje tę wykładnię. W aprobującej wyrok glosie przedstawiono argumenty wspierające tezę o informacyjnym znaczeniu pozytywnego wyniku badania zdolności kredytowej i jego wpływie na ocenę wykonania przez bank obowiązków przedkontraktowych. Taka zmiana wykładni art. 70 ust. 1 pr. bank. uzasadnia sądową ingerencję w umowę, zawartą z naruszeniem reguł rzetelnego kontraktowania i umożliwia dostosowanie polskiego porządku prawnego do regulacji unijnych, w których obowiązek oceny zdolności kredytowej jest narzędziem ochrony kredytobiorcy, powiązanym z sankcjami prywatnoprawnymi.