Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego nr 10/2019

Przedmiotem rozważań jest nowa instytucja ustawy — Prawo wodne, którą jest ocena wodnoprawna. Określenie to zarezerwowano dla decyzji wydawanej po przeprowadzeniu sformalizowanego postępowania na etapie (z zasady) poprzedzającym udzielenie pozwolenia wodnoprawnego. Jej treść oddaje wynik badania wpływu „inwestycji lub działań”, których dotyczy wniosek o udzielenie pozwolenia, na możliwość osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56, art. 57, art. 59 oraz w art. 61 ustawy — Prawo wodne. Decyzja taka ma w większości przypadków charakter prejudycjalny. Niejasno zostały zredagowane przepisy określające właściwość organów wydających takie decyzje. Dyskusyjne jest także określenie przypadków, gdy przepisy o ocenie wodnoprawnej mają zostać zastosowane „odpowiednio” w postępowaniu o wydanie decyzji środowiskowej.

Spółdzielnie socjalne są istotnym narzędziem ograniczania wykluczenia społecznego na lokalnym rynku. W ostatnim czasie dzięki zmianom w przepisach prawa ustawodawca wprowadził możliwość tworzenia przez nie konsorcjum spółdzielczego łącznie z innymi organizacjami wspierającymi osoby wykluczone. Dzięki temu rozwiązaniu mogą one podnosić swoją konkurencyjność oraz budować stabilne miejsca pracy starając się chociażby o środki publiczne z większą szansą na ich pozyskanie. Tego typu rozwiązanie posiada również pewne ograniczenia. Niewątpliwie jednym z nich są wątpliwości co do odpowiedzialności za niewykonanie umowy oraz dodatkowe obowiązki administracyjne nałożone na spółdzielnie. W artykule czytelnik znajdzie ich wpływ na rozwój konsorcjum spółdzielczego oraz możliwości jego wykorzystania w przyszłości.

Delegowanie członków rady nadzorczej do czasowego wykonywania czynności członków zarządu jest często spotykanym rozwiązaniem praktycznym na gruncie spółek kapitałowych. Ustawodawca takie uprawnienie rady nadzorczej przewidział tylko w odniesieniu do spółki akcyjnej. Wydaje się, że jest to uzasadnione potrzebami praktycznymi, jakie powstają w odniesieniu do funkcjonowania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Stosunek prawny spółki z o.o. przemawia za tym, aby takie uprawnienie rady nadzorczej było też udziałem tej spółki.

Celem niniejszego artykułu jest przeanalizowanie dopuszczalności zastosowania instytucji delegowania członków rady nadzorczej do czasowego wykonywania czynności zarządu w spółce z o.o. i znalezienie argumentów prawnych przemawiających za takim rozwiązaniem.

Celem niniejszego artykułu jest prezentacja i ocena poglądów judykatury sądowoadminstracyjnej dotycząca możliwości stosowania do opłaty dodatkowej pobieranej za parkowanie w strefie płatnego parkowania przepisów działu III Ordynacji podatkowej, w szczególności przepisów w zakresie przerwania biegu przedawnienia. Zagadnienie to jest przedmiotem licznych orzeczeń, w których można odnaleźć dwie konkurujące ze sobą linie orzecznicze.

W glosie poruszono problematykę wpływu zatwierdzenia regulaminu gry hazardowej przez właściwy organ administracji publicznej na możliwość kontroli abuzywności treści tego regulaminu. Rozważania rozpoczęto od kwestii kluczowej dla podjętego zagadnienia, a zatem przedstawiono definicję wzorca umownego oraz jego kwalifikacji prawnej. Na tej podstawie uznano regulamin gry hazardowej za szczególny typ wzorca umownego, który nadaje aktualności — pomijanemu obecnie — podziałowi na wzorce normatywne oraz nienormatywne, w tym na wzorce kwalifikowane i niekwalifikowane. Ponadto w prowadzonych rozważaniach posłużono się porównaniem regulacji o grach hazardowych z rozwiązaniami przyjętymi w prawie energetycznym i prawie telekomunikacyjnym w zakresie kontroli wstępnej treści stosowanych na tych rynkach wzorców umownych dla wykazania niedoskonałego stanu normatywnego przy grach hazardowych. Ostatecznie prowadzone analizy pozwoliły wykluczyć uznanie przepisów o grach hazardowych za lex specialis względem regulacji art. 384–385 4 k.c.

Przedmiotem glosy jest wyrok Sądu Najwyższego z 13.09.2018 r., w którym dokonano kwalifikacji prawnej napiwku — na płaszczyźnie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Orzeczenie nie może być uznane za prawidłowe, ponieważ Sąd Najwyższy sformułował tezę o źródłach finansowania podatku i składek bez odwołania się do przepisów, poprzestając na intencjach „napiwkodawcy” jako kluczowym czynniku kształtującym prawa i obowiązki płatnika.