Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 04/2022

Przedmiotem analizy prawnej podjętej w ramach tego artykułu jest charakter obowiązku rozliczeniowego spoczywającego na zarządcy nieruchomości wielolokalowej. Celem badania będzie ustalenie, jaki jest charakter prawny tego obowiązku oraz jakie są jego szczegółowa treść i zakres. Rozważane będą dwie hipotezy — po pierwsze, czy obowiązek ten należy do obowiązków cywilnoprawnych wynikających z umowy o zarządzanie nieruchomością wspólną, którą zarządca zawiera z właścicielami lokali (bądź ze wspólnotą mieszkaniową), a po drugie, czy obowiązek rozliczeniowy jest ustawowym obowiązkiem zarządcy wynikającym bezpośrednio z regulacji prawa energetycznego i należy go traktować jako obowiązek publicznoprawny. Ustalenie charakteru tego obowiązku jest podstawą do wskazania, kto ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną wobec przedsiębiorcy energetycznego za świadczenia pieniężne związane z usługą dostarczania ciepła.

W celu zweryfikowania tych hipotez dokonano analizy prawnej dotyczącej statusu zarządcy oraz statusu prawno- -rzeczowego ogrzewanego budynku na podstawie ustawy o własności lokali. Następnie przeanalizowano, kto może być stroną umowy o dostawę ciepła, ze szczególnym uwzględnieniem różnych wariantów statusu prawnego zarządcy wynikających z różnych modeli zarządzania, o których mowa w ustawie o własności lokali. Dalej była rozważana druga z hipotez, a mianowicie, czy w świetle obowiązujących regulacji prawa energetycznego można uznać obowiązek rozliczeniowy zarządcy za jego dodatkowy obowiązek wynikający bezpośrednio z ustawy (obowiązek o charakterze publicznym). Ostatecznie jako konkluzję tego badania przyjęto tezę o publicznoprawnym charakterze obowiązku rozliczeniowego zarządcy.

Celem artykułu jest analiza statusu wykonawcy-oferenta na podstawie Prawa zamówień publicznych, a w szczególności: ustalenie granic temporalnych tego statusu, praw i obowiązków podmiotu, któremu przysługuje ten status, oraz zbadanie wewnętrznej dynamiki zachodzącej w grupie wykonawców-oferentów. W postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego opartym na modelu przetargowym można wyróżnić trzy etapy: przedofertowy, ofertowy i przedkontraktowy. Z kolei art. 7 pkt 30 Pzp pozwala zidentyfikować cztery kategorie wykonawców, z których tylko dwie odnoszą się do uczestników postępowania. Status wykonawcy-kandydata łączy się z przedofertowym etapem postępowania, natomiast status wykonawcy- -oferenta aktualizuje się wraz z rozpoczęciem etapu ofertowego, ustaje zaś z chwilą zakończenia etapu przedkontraktowego, a więc w momencie udzielenia zamówienia. Zarówno krąg wykonawców-oferentów, jak i ich prawa i obowiązki ulegają przeobrażeniom w momencie uprawomocnienia się wyniku postępowania ogłoszonego przez zamawiającego. O ile na etapie ofertowym wykonawcy- oferenci mają prawo aktywnie działać w kierunku utrzymania swojej oferty w postępowaniu lub wyeliminowania ofert konkurentów, o tyle na etapie przedkontraktowym niewybranym wykonawcom pozostaje oczekiwać na reaktywację etapu ofertowego, do czego może dojść w przypadku uchylania się wykonawcy, którego oferta została wybrana, od zawarcia umowy.

Opłata od środków spożywczych, którą obłożono wybrane słodkie napoje, jako mająca charakter pośredni, konsumpcyjny oraz jednofazowy jest w rzeczywistości podatkiem akcyzowym. Celem stojącym za podjęciem tematu opodatkowania słodkich napojów była potrzeba zbadania, czy i ewentualnie w jakim zakresie krajowe ustawodawstwo wpisuje się w światowe standardy i trendy. Opłata ma stanowić efektywne narzędzie fiskalne, które wytworzy presję cenową mającą skłonić konsumentów do dokonywania prozdrowotnych wyborów. Stopień tej presji zależy od tego, w jakiej części podatnicy przerzucą w dół łańcucha dystrybucyjnego nowe obciążenie — nie wszędzie na świecie na konsumenta przenoszono pełną kwotę podatku. Trudno określić, jak duży (lub jak mały) wpływ na nawyki żywieniowe konsumentów będzie miała owa opłata, a bilans korzyści i kosztów społecznych będzie można sporządzić dopiero za 5 do 10 lat. Opierając się na wynikach badań naukowych, można przypuszczać, że opłata wywrze pozytywny wpływ na zdrowie dzieci i mniej zamożnych konsumentów, ale wpływ ten nie będzie duży. Wprowadzanie opłaty o maksymalnej wysokości 1,20 zł/litr, obciążającej napoje z dodatkiem cukrów będących monosacharydami lub disacharydami (powyżej 5 g na 100 ml) oraz wybranych słodzików, a także napoje zawierające dodatek kofeiny lub tauryny, wpisuje się w globalny trend obciążania podatkami żywności, której przypisuje się wywoływanie negatywnych skutków zdrowotnych. Należy się spodziewać wprowadzania w Polsce kolejnych podatków i opłat, które obciążą produkty o dużej gęstości kalorycznej, a małej wartości odżywczej, jak np. chipsy czy frytki.

Celem niniejszego artykułu jest analiza problematyki uprawnienia kontrolnego i informacyjnego akcjonariusza w prostej spółce akcyjnej. Dokonano w syntetyczny sposób charakterystyki obu powyższych uprawnień, ze szczególnym uwzględnieniem aspektu porównawczego ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością oraz spółką akcyjną. Odniesiono się również do wzajemnej relacji pomiędzy prawem kontroli a prawem do informacji. Ponadto szczególną uwagę poświęcono ocenie inkorporowania zarówno prawa kontroli, jak i prawa do informacji na gruncie prostej spółki akcyjnej celem zaktywizowania akcjonariuszy do uczestnictwa w praktyce funkcjonowania spółki.

Outsourcing chmury obliczeniowej jest wyzwaniem pod względem regulacyjnym i operacyjnym nie tylko dla zakładów ubezpieczeń, ale także dla polskiego prawodawcy i organu nadzoru, którzy mierzą się z dostosowaniem obowiązujących przepisów do bieżących potrzeb praktyki obrotu. Artykuł ma na celu zidentyfikowanie głównych trudności interpretacyjnych we wdrażaniu rozwiązań chmurowych, jakie mogą nastręczać przepisy ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, szczególnie istotnych po implementacji Dyrektywy Wypłacalność II oraz zidentyfikowanie zmian, które wprowadza Urząd Komisji Nadzoru Finansowego w Komunikacie dotyczącym przetwarzania przez podmioty nadzorowane informacji w chmurze obliczeniowej publicznej lub hybrydowej z 2020 r. wobec stanowiska wydanego w 2017 r.. Zmiany te można oceniać w kategoriach ułatwień regulacyjnych w działalności krajowych zakładów ubezpieczeń.

Celem artykułu, zgodnie z tytułem, jest próba odpowiedzi na pytanie, czy inwestor indywidualny na rynku kapitałowym jest konsumentem. Odpowiadając na pytanie, autor stawia tezę, że w przypadku spełnienia przez inwestora indywidualnego warunków przyznających mu status konsumenta w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powinien on, co do zasady, być uznawany za konsumenta. Z tym natomiast wiąże się stosowanie wobec niego przepisów o ochronie konsumenta. Na poparcie tej tezy przedstawiono argumenty odwołujące się do orzecznictwa polskiego Sądu Najwyższego, Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, językowej oraz funkcjonalnej wykładni przepisów regulujących status konsumenta, a także polityk Unii Europejskiej w zakresie ochrony konsumenta. Krytyce zostały poddane orzeczenie SN oraz sądów powszechnych, które odmawiają przyznania inwestorowi indywidualnemu statusu konsumenta, powołując się na kryteria pozbawione podstawy normatywnej. Podstawową metodą wykorzystaną w artykule jest metoda dogmatycznoprawna. Pomocniczo wykorzystano analizę danych empirycznych.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z art. 143 ust. 3 Prawa geologicznego i górniczego wynika, że jeżeli nie ustalono, kto bez wymaganych do tego decyzji poszukiwał lub rozpoznawał bądź wydobywał złoże bursztynu, to opłatą podwyższoną z tytułu takiego naruszenia prawa należy obciążyć właściciela nieruchomości. Ocena ta jest błędna, brak bowiem podstaw do interpretacji wspomnianego przepisu w opisany wyżej sposób. Inna jest zresztą sankcja z tytułu nielegalnego wykonywania robót geologicznych, a inna z tytułu nielegalnego wydobycia kopaliny. NSA nie dostrzegł również, że wspomniana „opłata podwyższona” w istocie jest „administracyjną karą pieniężną” w rozumieniu działu IVa Kodeksu postępowania administracyjnego, a zatem dotyczące jej orzeczenia muszą być podejmowane z uwzględnieniem wymagań przewidzianych w art. 189a i n. wspomnianego kodeksu. NSA uchylił wprawdzie wszystkie rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, ale błędnie przesądził o odpowiedzialności właściciela nieruchomości za skutki działań dokonywanych bez zgody i wiedzy tego ostatniego.