Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 06/2022

W artykule omówiono ustalenia sądów unijnych w sprawie dotyczącej niemieckiego gazociągu OPAL, które odnoszą się do unijnej zasady solidarności. Zajęto się także implikacjami tych ustaleń. Autor przekonuje, że stanowisko sądów we wskazanej sprawie wykracza swoją doniosłością poza kwestię solidarności energetycznej, o której mowa w art. 194 ust. 1 pkt 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, i w gruncie rzeczy konkretyzuje zasadę lojalnej i szczerej współpracy z art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Zwraca uwagę na szeroko zakreślony przez sądy obowiązek uwzględniania w działalności regulacyjnej interesów i polityk wszystkich zainteresowanych podmiotów integracji unijnej, który prowadzi do wzmocnienia integracji unijnej, wzmacnia pozycję samej Komisji Europejskiej i może stanowić problem z punktu widzenia sądowej kontroli decyzji regulacyjnych.

Odpowiedzialność z tytułu gwarancji może stanowić jedną z podstaw żądania przez nabywcę lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego naprawy nieruchomości lub jej części. Dopuszczalność udzielenia gwarancji przez dewelopera nie jest oczywista wobec braku odniesienia się do takiej podstawy odpowiedzialności przez przepisy szczególne, które mają zastosowanie do umów deweloperskich. Ponadto należy zauważyć, że umowa deweloperska nie stanowi umowy sprzedaży, wobec czego nie znajdą zastosowania wprost przepisy o gwarancji przy sprzedaży. Wątpliwości może budzić charakter prawny przeniesienia posiadania dokumentacji gwarancyjnej w kontekście przeniesienia przez dewelopera przysługujących mu uprawnień gwarancyjnych na nabywcę nieruchomości mieszkaniowej.

W artykule autorka zaakcentowała najważniejsze kwestie wynikające z nadzorczego soft law, bazując na przykładzie wytycznych EBA w sprawie zasad nadzoru nad produktem i zarządzania nim. Przedmiotowe wytyczne są bardzo ważnym elementem współczesnej polityki ochrony klientów usług finansowych w UE, która ma być przede wszystkim skuteczna. Z uwagi na to w pewnym sensie są one wyjątkowe. Niemniej przed sądem krajowym zaskarżył je Francuski Związek Banków, w efekcie czego TSUE wyrokiem z 15.07.2021 r., C-911/19, orzekł że są one ważnymi unijnymi aktami prawa miękkiego, choć niewywołującymi wiążących skutków prawnych, i wydano je zgodnie z prawem.

Celem artykułu jest zwrócenie uwagi, że unijne akty soft law, obejmujące materię nadzoru finansowego, mogą być różnie stosowane i interpretowane nie tylko przez adresatów, ale również przez sądy (trybunały) krajowe, instytucje administracji publicznej czy organy wchodzące w skład krajowych sieci bezpieczeństwa finansowego. Pożądane jest więc, aby na poziomie unijnym ukształtował się jednolity, współczesny pogląd w tym przedmiocie, do czego — w ocenie autorki — skłania obszerne uzasadnienie opinii rzecznika generalnego TSUE, przedstawione 15.04.2021 r. w sprawie C-911/19. Zwłaszcza że sam fakt zaskarżenia wytycznych EBA jest novum w prawie rynku finansowego.

Celem publikacji jest ukazanie czynników, które wpłynęły na obecny model metod weryfikacji tożsamości przy sporządzaniu i składaniu sprawozdania finansowego, jak też określenie przesłanek oceny optymalnego rodzaju podpisu elektronicznego. Sprawozdania finansowe są sporządzane w postaci elektronicznej i opatrywane kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym lub podpisem osobistym. Stosuje się zatem rozwiązania uniwersalne dla podmiotów publicznych. Jednak digitalizację sprawozdań finansowych wyróżnia stworzenie przez organy publiczne szeregu portali i aplikacji wspierających posługiwanie się podpisami elektronicznymi, w szczególności podpisem zaufanym. Określenie preferowanego rodzaju podpisu elektronicznego zależy od stopnia wykorzystywania przez konkretnego przedsiębiorcę komunikacji elektronicznej w obrocie gospodarczym. Kwalifikowany podpis elektroniczny jest płatnym instrumentem, zaś podpis zaufany i podpis osobisty narzędziami bezpłatnymi.

Celem artykułu jest omówienie zmian wzmacniających ochronę prawną konsumentów wprowadzonych nowelizacjami k.p.c. (i niektórych innych ustaw) z 2019 i 2021 r. oraz udzielenie odpowiedzi na dwa pytania: (1) czy na gruncie nowelizacji z 2019 r. sąd — przyjmując, że stronie pozwanej przysługuje ochrona właściwa konsumentom — miał kompetencję do przekazania z urzędu takiej sprawy do właściwego sądu oraz (2) czy nowelizacja z 2021 r. rozwiązała problem kwalifikacji poręczycieli wekslowych jako konsumentów, w sytuacji gdy poręczenie wekslowe (czynność prawna) w stosunku do przedsiębiorcy nie było bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą lub zawodową poręczyciela.

Przedmiotem artykułu jest obowiązek złożenia powiadomienia CBC-P, stanowiący jeden z etapów automatycznej wymiany informacji podatkowych między organami podatkowymi. Obowiązek ten jest związany z raportowaniem Country-by-Country zaproponowanym w ramach Planu działań BEPS. Podmioty działające w strukturach międzynarodowych grup są zobowiązane do składania powiadomienia CBC-P co rok, do końca trzeciego miesiąca od zakończenia sprawozdawczego roku obrotowego grupy. W artykule podjęto się analizy najważniejszych problemów związanych ze składaniem powiadomienia CBC-P, w tym genezy powstania tego obowiązku, czyli zwalczania międzynarodowego unikania opodatkowania, zakresu podmiotowego obowiązku składania CBC-P, jak i kar związanych z niezłożeniem tego powiadomienia i ich proporcjonalności oraz możliwości uniknięcia nałożenia takiej kary.

Komentowane orzeczenie dotyczy oceny zgodności z Konstytucją RP wykładni przepisów normujących zakres kognicji sądów administracyjnych w obszarze niepozwalającym na kontrolę czynności organu władzy publicznej w przedmiocie otwartego konkursu ofert na realizację zadania publicznego w trybie przepisów ustawy z 24.04.2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Autor poddaje krytyce przyjętą przez TK kwalifikację charakteru prawnego czynności konkursowych poprzedzających zawarcie umowy dotacyjnej oraz formułuje argumenty wskazujące na sprzeczność rozstrzygnięcia Trybunału z wyrażonym w art. 45 Konstytucji prawem do rozpatrzenia sprawy przez właściwy sąd.