Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego nr 1/2020

Artykuł dokonuje analizy unijnych reguł konkurencji pod kątem realizacji celów związanych z ochroną środowiska. Podejmuje badania mające na celu ustalenie, czy unijny prawodawca określił, który z wymienionych celów przeważa nad drugim, czy też cele te są względem siebie równorzędne. W artykule dokonano także zbadania, w jaki sposób cele związane z ochroną środowiska, które nie mają wymiaru ekonomicznego, mogą być zestawione na przykład z przesłankami wyłączenia indywidualnego spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję, które mają właśnie wymiar ekonomiczny.

Celem badawczym artykułu jest ustalenie, czy model odpowiedzialności karnej skarbowej jest koniecznym uzupełnieniem dla odpowiedzialności administracyjnej oraz czy w ogóle sankcja prawno-finansowa musi zostać wzmocniona poprzez oddziaływanie będące wynikiem zaktualizowania się innych sankcji, np. sankcji karnych bądź karno-skarbowych. Ustawodawca, podejmując decyzję o zabezpieczeniu interesów finansowych sankcją karną skarbową, zdecydował się bowiem na wprowadzenie odpowiedzialności karnej w stosunku do dóbr, które podlegają już pewnej ochronie prawnej. Prawo karne skarbowe stanowi zatem kolejny szczebel sankcjonowania naruszeń prawa finansowego, które już pierwotnie wyposażone jest w instrumenty umożliwiające zrealizowanie określonych obowiązków nawet wbrew woli ich adresata, stwarzając przy tym możliwość wymierzenia dotkliwych sankcji ekonomicznych. W doktrynie prawa karnego skarbowego oraz w prawie administracyjnym trudno znaleźć powody do negowania takiego stanu rzeczy. Wręcz przeciwnie, na gruncie tej ostatniej uważa się, że odpowiedzialność administracyjna oparta jest na całkowicie innych zasadach, realizowana jest przez zupełnie inne organy i w całkiem innym trybie, dlatego też podatnik narażony na sankcję podatkową może dodatkowo ponosić także odpowiedzialność

karną skarbową.

Opracowanie podejmuje problematykę wzrostu publicznego nadzoru nad sprywatyzowanymi zadaniami gospodarczymi z zakresu świadczenia usługi powszechnej realizowanej przez przedsiębiorstwa komunalne — w analizie porównawczej do reżimu prawa publicznego przedsiębiorstw energetycznych. Tłem jest de lege lata wzmożenie administracyjno-prawnych środków nadzoru nad tymi podmiotami prawa. Sednem podjętej analizy otoczenia prawnego przedsiębiorstw użyteczności publicznej jest pozbawienie odbiorcy usług przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego (monopolisty), przy okazji zmiany modelu regulacji taryfowej tego rodzaju dostawców, prawa do samodzielnej drogi administracyjnoprawnej zaskarżenia taryfy jako naruszającej interes prawny tego odbiorcy.

Autonomia jednostki w demokratycznym państwie prawa została ograniczona i powstaje pytanie, czy stan obecny jest wystarczająco uzasadniony, czy ochrona jednostki została wzmocniona, czy też ma miejsce jej osłabienie? Stąd przedmiotem analizy uczyniono możliwości zapewnienia aktywnej roli obywateli w promowaniu i efektywnym osiąganiu integracji systemu prawnego UE, na polu konkurencji i praw konsumentów. Przy okazji osiągania przez jednostkę jej interesu prywatnego może mieć miejsce jednoczesny udział jednostki i jej oddziaływanie w sferze publicznej, w której najefektywniej realizowana jest ochrona praw podstawowych w interesie ogółu jednostek.

Reprezentacja spółek kapitałowych przy czynnościach zawieranych z członkami zarządu stanowi niezwykle istotną i doniosłą praktycznie problematykę. W literaturze przedmiotu oraz orzecznictwie odnaleźć można wiele przeciwstawnych poglądów dotyczących skutków naruszenia zasad wyrażonych w art. 210 i art. 379 Kodeksu spółek handlowych. Kwestią sporu jest tu możliwość potwierdzania czynności dokonanych z naruszeniem powołanych norm. Sprawa ta nabiera jeszcze bardziej aktualnego znaczenia z uwagi na fakt, że w 2018 r. dokonano nowelizacji w tym zakresie przepisów Kodeksu cywilnego. W artykule podjęto próbę określenia zatem wpływu nowelizacji art. 39 k.c. na zasady reprezentacji spółki kapitałowej w umowach i sporach pomiędzy spółką a jej członkami zarządu.

Przedmiotem niniejszego artykułu jest tryb złożenia rezygnacji przez członka zarządu spółki kapitałowej. Przepisy prawa dotyczące tej kwestii znajdują się w art. 202, 300⁵⁶ , 368 Kodeksu spółek handlowych, przy czym koncentrują się one na sytuacji, w której w wyniku rezygnacji żaden mandat w zarządzie nie będzie obsadzony.

Autor przytacza regulację tej kwestii w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, prostej spółce akcyjnej oraz spółce akcyjnej. Zwraca uwagę, że w przypadku pierwszych dwóch spółek rezygnacja ostatniego członka zarządu powinna być złożona na ręce wspólników (akcjonariuszy), przy czym staje się skuteczna po dniu, na który zwołano zgromadzenie wspólników. Inaczej kwestia ta została uregulowana w spółce akcyjnej, w której członek zarządu powinien złożyć rezygnacje na ręce rady nadzorczej, a dopiero w razie jej braku na ręce akcjonariuszy. Autor wskazuje praktyczne aspekty związane z nową regulacją prawną.

Glosa porusza problematykę tzw. kredytów frankowych na gruncie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-260/18 Dziubak vs. Raiffeisen Bank. Autorzy dokonują analizy wniosków płynących z wymienionego wyżej orzeczenia, biorąc pod uwagę także orzecznictwo krajowe. W konkretnych okolicznościach danej sprawy klauzula indeksacyjna może być uznana za niedozwolone postanowienie umowne. Autorzy czynią rozważania w zakresie konsekwencji abuzywności, zagadnień związanych z ewentualnym dalszym związaniem stron umową kredytową bądź uznaniem jej w całości za nieważną, a także wynikających z tego implikacji.