Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 11/2022

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie kluczowych obowiązków podmiotów wchodzących w skład konglomeratu finansowego oraz potencjalnych problemów podmiotu wiodącego, które mogą się pojawiać w związku z udziałem w realizowaniu nadzoru uzupełniającego. Ponadto w artykule przedstawiono postulaty zmian w ustawie o nadzorze uzupełniającym, które mogłyby wzmocnić osiągnięcie celu, jakim jest ochrona stabilności podmiotów finansowych wchodzących w skład konglomeratu finansowego.

Artykuł dokonuje analizy przepisów nowelizacji ustawy — Prawo budowlane oraz ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W szczególności przeanalizowano przepisy dotyczące wprowadzonej nowej kategorii obiektów budowlanych — wolno stojących, nie więcej niż dwukondygnacyjnych budynków mieszkalnych jednorodzinnych o powierzchni zabudowy do 70 m2. W artykule dokonuje się oceny, czy nowe rozwiązania przyczynią się do przyśpieszenia i odformalizowania postępowania administracyjnego dotyczącego udzielenia zgody na realizację takich obiektów budowlanych.

Zasadniczym celem artykułu jest weryfikacja tezy, zgodnie z którą łączniki sterowane zdalnie umieszczane na liniach napowietrznych średniego napięcia (SN) stanowią element składowy sieci elektroenergetycznej, a tym samym ich wartość powinna być uwzględniania w podstawie opodatkowania budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Problem opodatkowania tego typu instalacji (urządzeń) wynika z zakresu legalnej definicji terminu „budowla” uregulowanej w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, która w swej treści odsyła do przepisów prawa budowlanego.

Specyfika francuskiej koncepcji grupy spółek — analiza na kanwie wyroku francuskiego Sądu Najwyższego z 4.02.1985 r. w sprawie Rozenblum

The issue and specificity of a group of companies in French law was shaped on the basis of the judgment in the Rozenblum case of 1985. In this paper the author not only translates the most important original content of the judgment, but also analyzes it (also in historical way) from the perspective of the specificity of the French legal system. This specificity of the entire legal system, expressed in a rather original way of editing the codes or the extremely important role of jurisprudence, may explain the difficulties in direct implementation of the described concept of a group of companies under other legal orders. Thus, the aim of this article is not only to analyze and comment on the original wording of the above-cited judgment, but also to analyze the previously un-cited part of the French doctrine, which presents the judgment in question in a new French-language perspective that has not yet been the subject of in-depth analyzes. The above will also allow for the verification of the thesis about difficulties in direct implementation of the above-mentioned concepts in other legal orders due to the specificity of the French legal system, very strongly influenced by the role of practice and jurisprudence in the law-making process.

Problematyka i specyfika grupy spółek w prawie francuskim została ukształtowana na bazie wyroku w sprawie Rozenblum z 1985 r. W ramach niniejszej pracy autor dokonuje nie tylko tłumaczenia najważniejszych oryginalnych treści wyroku, ale również jego analizy (w tym historycznej) z pespektywy specyfiki francuskiego systemu prawnego. Owa specyfika całego systemu prawnego, wyrażająca się w dość oryginalnym sposobie redakcji kodeksów czy nad wyraz istotnej roli orzecznictwa, może być wytłumaczeniem trudności w bezpośredniej implementacji oryginalnej francuskiej koncepcji grupy spółek w ramach innych porządków prawnych. Tym samym celem niniejszego artykułu nie jest tylko i wyłącznie analiza i komentarz oryginalnego brzemienia przywoływanego wyżej wyroku, ale również analiza niecytowanej wcześniej części francuskiej doktryny, ukazująca przedmiotowy wyrok w nowej, dotychczas niebędącej przedmiotem pogłębionych analiz francuskojęzycznej perspektywie. Powyższe pozwoli również na weryfikację tezy o trudności w bezpośredniej implementacji wyżej wymienionych koncepcji w innych porządkach prawnych z uwagi na specyfikę francuskiego sytemu prawnego, bardzo mocno naznaczonego przez rolę praktyki i orzecznictwa w procesie tworzenia prawa.

Problematyka wpływu ogłoszenia upadłości na będące w toku postępowanie cywilne była już wielokrotnie przedmiotem analizy doktryny i orzecznictwa. Jest to zagadnienie niezwykle praktyczne, a przy tym skomplikowane i wielowątkowe. W ostatnim czasie kwestia ta znów znalazła się na wokandzie Sądu Najwyższego. Jednocześnie planowane jest doprecyzowanie przepisów regulujących rozważane zagadnienie. Z tego też względu zasadne jest ponowne przyjrzenie się wpływowi ogłoszenia upadłości na postępowanie cywilne z udziałem upadłego. Ze względu na obszerność tego zagadnienia analiza zostanie ograniczona do sytuacji, w której przedmiotem postępowania cywilnego jest wierzytelność wobec upadłego.

Glosa stanowi komentarz do orzeczenia wydanego przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie kary nałożonej na przedsiębiorcę z tytułu przeprowadzenia koncentracji w postaci nabycia części mienia innego przedsiębiorcy bez obowiązkowej notyfikacji transakcji Prezesowi UOKiK. Analizowane orzeczenie porusza trzy istotne wątki: pojęcia koncentracji w postaci nabycia części mienia, obliczania obrotu podmiotów zaangażowanych w taką koncentrację, a także sukcesji odpowiedzialności antymonopolowej. O ile rozważania sądu w odniesieniu do pierwszego i ostatniego zagadnienia mogą zasługiwać na aprobatę, to przedstawiona przez sąd koncepcja obliczania obrotu w przypadku nabywania części mienia innego przedsiębiorcy zasługuje na ocenę krytyczną. W realiach tej sprawy nie sposób nie dostrzec sprzeczności w ustaleniu sądu, że przejęty został cały zasadniczy majątek przedsiębiorcy, a równoczesnym oczekiwaniu ustalenia, jaką część obrotu generowała pozbawiona znaczenia gospodarczego reszta mienia sprzedawcy. Koncepcja ta nie ma wystarczającego oparcia w wykładni językowej, abstrahuje od poczynionych w tej sprawie i niezakwestionowanych ustaleń o dominującym — w aspekcie wolumenu obrotów — znaczeniu nabywanej części mienia w działalności zbywcy tego mienia, wydaje się nadmiernie formalistyczna, jest sprzeczna z praktyką administracyjną Prezesa UOKiK, a przede wszystkim jest sprzeczna z celami ustawy antymonopolowej. Ponadto należy zaznaczyć, że koncepcja ta jest również nie do pogodzenia z argumentami natury funkcjonalnej, a przede wszystkim prowadzi do nałożenia niemożliwych do spełnienia obowiązków na przedsiębiorców i Prezesa UOKiK.

Celem niniejszego artykułu jest dokonanie analizy możliwości stosowania normy z art. 31za ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych i wywoływanych nimi sytuacji kryzysowych do zawieszenia biegu terminów przedawnienia określonych w przepisach prawa materialnego z zakresu prawa rynku finansowego. W treści niniejszej publikacji poddano szczegółowej charakterystyce rozwiązanie uregulowane w art. 31za ustawy COVID-19, a także odniesiono się do problemów związanych z wykładnią tego rozwiązania, które to wątpliwości ogniskują się wokół zagadnienia możliwości rozszerzającego stosowania przez Komisję Nadzoru Finansowego przedmiotowego przepisu.